Prologue

What the heroine of our story did not know, but partly her father and definitely

Google:

Since 828, Emmerich has had a certificate as “Villa Embrici” and in 1233 thetown receives town rights with the oldest surviving town coat ofarms. At the end of the 14th century Emmerich became a proud memberof the great Hanseatic League, which in the Middle Ages representedthe interests of traders from Northern, Central and Eastern Europe.Atthat time Emmerich was a centre of breweries and wool weaving.

At theconferences of the Hanseatic cities, however, Lübeck and Hamburgwere rather the hosts of Hanseatic Days, because such a meeting wasexpensive and time-consuming.

But in 1567, inthe beautiful Emmerich, called “Embrica Decora”, a

Hansetag inEmmerich Kreuzherrenkloster. Unfortunately, we don't know anything

Exactly about it,because in World War II all old documents have been destroyed. That'swhy, from now on, the imagination has the say.

Chapter 1

With a loud sigh,Agnes settled down on the dusty, unpaved road. Today was once again aday, on which the sun descends without mercy on the city of Emmerich.And this of all times must happen during the Hanseatic Days inEmmerich. The air was stifling, the soil dry and Agnes wondered, asshe often did, whether there would be a good harvest of hops, whichused to be so important to her father and his favourite liquidcommodity. Rejecting this idle thought, she shook her head. She hadher own problems to worry about. For example, the money for her andher father once again became sacred. That is why Agnes had to make aspecial effort today on this rare Hanseatic day in Emmerich, toproduce the meat with which her father was now trading, selling. Shedidn't understand as much about these special days, which stirred upthe whole town as her father did as a former wealthy merchant, butshe just hoped that a few tavern owners would fight for the meat herfather offered.

Agnes wiped thesweat off her forehead and the black hair off her face. Her thickhair might shield her eyes from the blazing sun, but the individualstrands stung her in her right eye again and again.

She sighed, sheclearly remembered the glorious days when her father was still awealthy and respected merchant, and against her will her thoughtskept going back to those beautiful days. Often the father had broughther precious gifts from the cities in which he traded.

She was just alittle girl when he told her the stories of his travels.

Those carefreegolden days were long gone.

She had to giveup her clothes and the precious jewels she had kept in a secretcompartment in her father's desk with a heavy heart. Everything thatcould be sold, her father had taken one day in order to get moneythat was missing at all ends. Agnes didn`t know what was the suddenreason her father came home so depressed.

But in the end,she assumed that the enjoyment of the beer with which he had acted,must have been too seductive for him. She didn't know how much shewas wronging her father. Even her father had no idea what an intriguehe had fallen victim to. Were they competing dealers? Or there weresome powerful councilors?

But let’s getback to the present.

After a longdiscussion between Agnes and her father, she was able to persuade himto help him with his new job as a bone cutter. But as a young woman,you didn't get far in this society. If her father hadn't been so kindto her, she'd be married by now.

To escape thisabominable custom, Agnes decidedly cut off her long, thick curls. Shewistfully remembered the times when she was occasionally allowed toaccompany her father on his boat trips and the salty sea wind madeher wavy hair fly. Again, she threw these sentimental thoughts on thepast, put on her father's worn-out trousers and old shirt, andpracticed the earnest gaze of a young man until she found one whoseemed convincing. No one was allowed to know who was hiding behindthat mask.

Reluctantly shegot up and set out on her way to Emmericher Marketplace. Her hesitantgaze wandered at the colourful events unfolding before her eyes.

She squeezedherself through the crowd and watched the many merchants who hadgathered here for the Emmerich Hanseatic Days: the fabric merchantswho sorted their bales of cloth according to quality, all thewonderful silks, the local woolen fabrics, and then also the spicemerchants who offered such exotic spices as black pepper, cloves,cinnamon, ginger, nutmeg and all the noble ingredients that make asumptuous meal a delicacy. In addition, the brewers, the winemerchants from the Rhineland and the fishermen, who could not helpbut compare and price their catches among themselves.

While the peopleinquisitively rushed from one stand to another, they repeatedlynudged Agnes, whom they seemed to have overlooked. She finally gotclose to her father's market stall.

At the stands alittle further behind him, she suddenly heard a loud argument betweentwo people and stopped spellbound without greeting her father. Shecould not understand what the men were talking about, as peoplewalked by her and talked again and again. But one of the menrecognized her immediately: it was her good friend Chester, who,however, did not seem to see her. When the other, an elegant andcertainly wealthy gentleman, noticed her attention, he abruptlyinterrupted the conversation, pulled a bag out of his coat pocket,opened it, pulled out half of something, spoke incantantly toChester, and handed him, in spite of the quarrel that had just takenplace, the bag containing the apparently valuable contents. Shortlythereafter, her boyfriend, ignoring Agnes, rushed past her anddisappeared into the crowd. Agnes looked after him confused, beforeher gaze wandered back to the other.

He stared atChester for a long time until he realized he was being watched. Butwhat he did not see – and Agnes very well – was that Chester,after a short hesitation, was desperately trying to make the bag,which had opened slightly by his awkwardness, disappear into his coatpocket. He did not notice that something from the bag fell directlyto the ground. Unaware, he hurried through the crowd to the otherside of the marketplace. What was it that your friend lost there?

A quick glanceinto her surroundings made sure she was unobserved, and Agnes rushedto the scene. On the ground lay a yellow card, from which she assumedthat this should be part of the contents of the bag. In the middlewas a wax seal imprint in which the initials G.D. were engraved.

What were thoseletters on the card for, and why was Chester arguing with that man?Intending to find out, Agnes picked it up decisively for a moment andmade it disappear in her jacket pocket.

Only then did shemake her way to her father's stand. He was already waitingimpatiently for her and raised the wooden beams for the tent roof ofhis stand. Only at second glance did he recognize his daughter, whoseshort hair highlighted her masculine features. Frightened andconfused, he continued to build up his stand. Agnes turned to thecrates and began to prepare the different meats for the buyers.

Her thoughts,however, remained with the card found. She felt a desire to talkabout it, but decided to remain silent. Soon the first interestedparties arrived for the goods.

Chapter 2

Stressed, theelegant man with whom Chester had been arguing ran across hisforehead as he hurried away from the action across the marketplace.Agnes had to pull herself together to focus on the customers andavoid the questioning looks of her father. Chester had run away bynow and had not paid attention to the direction and the many peoplewho crossed his path. In doing so, he had struck a wooden beam, whichwas carried by two men through the crowd. “Are you all right?”one of them asked anxiously. Chester grabbed his forehead and felt awound. He made a throwing hand gesture and continued on his way withno clear goal. Desperate for help, he instinctively went towards theold remedy.

He wasfrantically searching his coat pockets, but he couldn't find the onething that was in. The anger quickly triumphed over the pain, and theonly thing that left his lips at that moment were just angry insultsand abusive words. That may have alleviated his pain a little, butthese outbursts of anger weren't really helpful. He hurriedly ran tothe transition from the market square to the alleys and set off onhis way to his destination, without being sure that it was a sensibleundertaking.

Again he grabbedhis forehead; again he rummaged desperately in his pockets. Then hetried to soothe his bleeding wound, but it was unsuccessful. Adrizzle ran into his eye, and he could hardly see where he was going.Nevertheless, after some time he turned into the right alley, at theend of which the medicine was located. He paused and retreated to theentrance of a house to wipe the blood out of his eye.

When he was aboutto get out, he saw that the man with whom he was arguing, and of whomhe had the bag, was coming out of the medicine house. He immediatelyretreated into the shadow of the entrance. With a sigh of relief hesaw that the stranger would not meet him because he was continuinghis path in the opposite direction. Chester hesitated. Should he goto the medicine now, to the man he thought was a good friend? ToMark, who had offered to help him in an important matter, a matter hehad never heard before.

Someone betrayedyou? A matter for him and his family, yes perhaps was of such greatimportance for the family of his friend Agnes: namely to restoretheir honour to both of them, to return to their riches, which theirfathers, the honorable merchants of Emmerich, had honestly earned.

And yet hedecided to go home and think deeply about the ruined day. Sighing, heturned back and set out on his way home. Were those Hanseatic daysnot very painful for his father? It was more painful than it was forhim?

He decided to bekind to him today. When he entered the small place they entered bothwith their only maid, who was left to them, since the father had lostmoney, prestige, and most recently even his wife, Chester's lovingmother, his father had fallen into a deep melancholy. “Melancholia”was the name Markus, the doctor whose help he really needed and whomhe had despised. His father sat in the armchair, dinner untouched,only he had sipped a little at his wine glass and stared into thevoid. When he saw his son entering, his countenance lightened alittle and he embraced him as he bent over him lovingly and offeredhim God's greeting.

Then he took acloser look at his son, and his eyes widened with horror when he sawthe swollen, blood-soaked eye. "For heaven's sake, my boy, whathappened?" Chester began to tell his father about the abundanceof people in the market place, the hustle and bustle of the massesbecause of the Emmerich Hanseatic Days, the push, the screams of themerchants, and his misfortune with the beam. “Yes, but why didn’tyou go straight to our friend Markus, who could have bound you!”exclaimed his father. Chester entered silently, and then he muttered.“Oh, I had underestimated the wound and thought that our maid couldtake care of me with her home remedies.”

Do it now! saidthe father annoyed and rang the bell after her.

Eve also appearedpromptly and cried out when she saw her beloved boy so hurt, herChester, whom she had raised and loved as her own son after the deathof his mother, and still loved and pampered him as if he were stillthe little child with the red-blonde curly head. She did not see thetall young man of 19 years, who in better times would have been theright hand of his father, the heir of the wealthy wool merchant vans’Heeren von Emmerich. Only the small birthmark to the right belowthe corner of the mouth had not changed in all the years. Chesterpulled a stool to his father's side, took his hand and caressed her.He smiled, yawned, and began to bow.

A few more timeshe opened his eyes, then his eyelids fell, his lines relaxed, and hefell into a deep sleep. Chester silently pulled his hand out of hisfather's and looked at himself in peace. Once again his thoughts wentback to conversations with the elegant man, who boasted of a scarcelydescribed yet important map. Chester decided to retire to his bedroomand examine the bag more thoroughly. He got up quietly, asked Eve toclean up the supper and promised to return after a short time to comeback to guard his father's sleep. In his room he sat down on the edgeof his bed and felt this strange bag. Inside it was laced with finesilk and seemed to consist of two layers. But nowhere, either insideor outside, did he see a way of approaching the gap between the twolayers without damaging them.

Disappointed, hegave up his investigations and hid the bag in the secret compartmentof his closet. He returned to the room where his father was asleepand I put him in an armchair. When Eva had completed the taskassigned to her earlier, she went to Chester and began to clean hiswound.

Chapter 3

Mary rushed withher basket full of dirty laundry to her small apartment, which sheshared with her sick mother. The father and brother had sailed fortwo years on the cog1 of a wealthy merchant, the father as helmsman,the brother as ship's boy.

Since then, theyhad never heard from them again. Now all the burden of the smallhousehold lay on their shoulders. Mary was capable and, in spite ofeverything, full of joie de vivre, popular with all the housewives ofthe area, whose laundry she washed and with whom she also liked tohave a chat. Especially Eva, the maid next door, was a good friend toher, and Chester, when he moved to the area at the age of four, hadfound an energetic and fearless protector in the little neighborthree years older. She didn't care that she was not yet married; sheenjoyed her freedom and her self-determined life.

However, therewas a neighbor who followed her with evil looks, for her husband hadonce dared to slap his lips at Mary’s sight and say: “SisterDeern!“

She had neverforgiven him for that, and since then she was even more poisonous toher husband than she used to be. So she was distracted by the tormentof being childless, which brought her the reputation of a godlessmaid. Mary didn't know all this, and she was just as kind to her asto everyone else, which angered Trude all the more.

But what becameMary's doom was her kinship with her Great Aunt Ulanth Dammartz, ofwhom she knew little or nothing, because her parents had deliberatelykept this story from her.

Ulanth lived inher hometown as the daughter of a distinguished Emmerich familyaround 1500, but in 1506 she was put on a witch trial and imprisonedin Dinslaken Castle by the Duke John of Cleves. Ulanth had falleninto deep sadness because of an unhappy love and she sought God'shelp and consolation in the monastery of St. Brigitta in Marienborn.The other young nuns and novices were apparently so compassionatethat they too were haunted by strange feelings and behaved strangely.Rumors of this spread very quickly among the people, and their criesgrew louder and louder to accuse Ulanth of being a witch.

1516 finally, 41years before the Hanseatic days in Emmerich, the trial and theirconfusion and torture led Ulanth to make a full “confession.”Yes, she had intercourse with the Devil, yes, he had given her fruitsand asked her to give them to the other nuns, so that they too wereobedient to the Devil, and their strange behavior pointed to thisbullying with him.

It was strangeand unclear how the story proceeded. Some told themselves that aftersix years in prison she had died in Dinslaken4, while others claimedthat her family had bought her out and taken her to a secret place.

These rumours,very welcome of the jealous Trude, she had at a visited by a relativefrom Kleve and she was wildly determined to destroy Mary with thisstory. There were still at the time of the Emmerich Hansetage Witchesburning in Emmerich's surroundings and in the German lands.

The people werenot easy to influence, nor did they believe the wildest rumours andexplain the incomprehensible to them by witchcraft and the evillook.Slowly Mary lost one or the other customer who embarrassedlystammer some explanation. She desperately tried to explain thisbehaviour to herself, as she was not aware of any omissions. But overtime, she found it hard to keep up her otherwise so cheerfullaughter. Slowly she was tormented by evil dreams, in which the waterthat seemed so distant was to be the redemption for her burning body.She could no longer sufficiently support her mother with her work,slowly losing her radiant character and her courage.

And when Eva -which she did from time to time - visited her for a chat, it brokeout of Mary and she told her friend of her great sorrow. Eve listenedto her story with increasing horror and did not know what to say. Shehugged her friend, that's all she could think of at the moment. Thenshe let go of the embrace and said energetically, "Chester mustknow, he doesn't believe such nonsense about witches, I know, becauseI knew that when he was young and liked to listen to the stories Itold him. She gave her a hearty kiss on the cheek and ran back home.

But for all theexcitement about Chester's wound, she wasn't there yet to tell himabout Mary. She also felt that the injured Chester had had enoughgrief that day. Despite their close connection, his other secrets hadremained hidden from her. So she decided to wait until the nextmorning with her message. She awoke her master, who was still asleepin his armchair, led him into his bedroom, extinguished the candlesand the hearth, and went to bed.

But it took along time for her to sink into a restless slumber.

The next morningshe asked Chester to come to her kitchen for a moment before hisfather called in for breakfast. Surprised, Chester followed her call,unaware of what a new catastrophe would challenge him. Eva bravelytried to remain calm and factual in her story, but when she hadtalked everything about her soul, she burst into tears and felldesperately on her kitchen chair. Chester had stood silent beforeher; as if he could not yet comprehend the terrible things he hadjust heard. One thing was clear to him: Mary and he both had to goaway, to a place where they could hide for a while, where they wouldbe safe for the time being. For the father they had to find someexplanation that was believable and did not burden him withunnecessary worries.

Chester did notleave the kitchen without saying that he wanted to go to Maryimmediately to make a plan with her as soon as possible.

It occurred tohim that his mistrust of Mark was perhaps unjustified, that theelegant gentleman's visit to him was a coincidence and had nothing todo with it. On his way to Mary, he decided not to reject thiscomforting thought. Maybe this was the help he was desperatelylooking for. When he knocked on his neighbor's door, nothinghappened.

It was gravesilence in the house. He knocked again, this time more vigorously.

Then he heardslow, hesitant steps. The front door opened a

When Mary recognized her friend Chester, she let him in and quickly closed thefront door. Chester stretched out her arms and she let herself in tothe comfort of his embrace.

Chapter 4

Agnes complained.She wiped the sweat off her forehead. Actually, she had

No reason tocomplain. The meat business was going great, it was

it is clear thatthe Hanseatic Days in Emmerich have enough money in their coffers

so that she andher father could forget their worries for a while. But it meant hardwork, and not only she, but also her father, held each other's backmore and more often, with both hands, and stood up, moaning.

Agne’sthoughts, however, went away from their momentary business to themysterious card. Time and again, during her work, the temptingthought of entrusting everything to her father and discussing withhim what to do and whether this finding was dangerous or fortunate.

But theirinsecurity stopped them from doing so.

Finally the daywas over, Agnes and her father dismantled the stand, no

Pieces of meatwere left over, her cashier had filled up with thalers, and thefather looked back with satisfaction on that busy day.

On the way home,Agnes became silent. She pondered and pondered about whether sheshould tell her father, to whom she had always been able to confideeverything, about her secret. She postponed her decision until afterdinner together and suppressed a whining noise that might have madeher father suspicious.

When she gothome, she was distracted by the preparation of their meal and decidedto leave it to chance whether she wanted to show the card to herfather or not. The busy day had made her tired, and her father, too,made himself comfortable on the armchair and lit a whistle, for hedid not want to give up this new-fashioned pleasure in spite of hispoverty.

Agnes was stillwaiting with the clearing and sank into pondering. Then she took adeep breath, and when her father asked lovingly if she was soexhausted from the day, it burst out of her. She pulled out the card,pushed it to her father, and told him the whole strange story frombeginning to end. Your father faded when he saw the seal with theinitials G.D. on it. He quickly hid it under his beer mug and lookedat his daughter in fright.

“You have toget out of here now!” he exclaimed. “How good that you, as a boy,disguised, that will protect you.“ Agnes looked at him irritated.What was that supposed to mean? And where was the danger? But thefather seemed to be in a hurry. He threw his pipe on the empty plateand let the precious contents burn unsmoked, fetched a travel bag andordered Agnes to pack up as many old trousers and shirts as he couldspare, and a pair of boots as he could spare.

Then he took aninconspicuous leather bag, led a large portion of the thaler into it,and gave it to her.

“I will hideyour card here in this shoe and tomorrow in all

Early in themorning you will go to Harderwijk on the small boat of Hannes, mybest friend from his youth days. You'll be there in three hours. Hestill owes me something, I saved his life years ago, he won't refuseme. There he'll take you to your mother's Aunt Adele with a letterI'll write right away. Only you can show her the card, she'll knowhow to handle it. You'll stay there until the Hanseatic days areover.“ Agnes was too dazed to let even the slightest word of aprotest be heard. She obeyed her father wordlessly, although she hadno idea where this potentially dangerous adventure would lead her.

While she waspacking, her father sat down at the table, fetched paper,

pen and ink andbegan to write the Muhme5 Adele a harmless letter to write. If anuninvolved person were to read this letter, they would not findanything suspicious in any sentence. Only he and his wife's auntwould understand the encrypted message they had agreed to each otheryears ago if one of the two relatives needed safe accommodation for acertain period of time. So he wrote

The following isfor the Muhem, who would certainly understand this text correctly.

Agne's fatherstood up. He enjoyed it again with a feather instead of a butcherknife and melancholy he thought back to the time when he had enteredsales and profits in his account book. Both father and daughter foundlittle sleep that night. What would the future bring? Who would besuspicious if his daughter suddenly was gone? And did anyone noticeher strange transformation into a boy? Maybe it was better if Agnesvanished before someone asked some unpleasant questions. He wouldsimply say that his child was visiting a sick great-aunt inHarderwijk to take care of her. A boy who would help him with hismeat stand would surely soon be found.

The next day,when Agnes settled down on Hannes boat with her seven things, sheclearly heard a sigh of relief from her father.

Chapter 5

In the face ofthe peril her neighbor Mary was in and the confused experiences ofher beloved Chester, who had hinted at her encounter with the strangemaster, Eve became a fighting lioness. She asked Mary to come to thembriefly and immediately return with an invitation to Mary's mother.The invitation stated that Mary's mother was to stay with Mr.s'Heeren for an indefinite period, because Mary and Chester had animportant secret mission in Harderwijk on behalf of the Mayor. Theinvitee was very flattered; indeed she was alive at the thought thatthe Mayor had such a high opinion of her daughter's ability.

Now everythinghad to go very quickly. Eva doubted Chester's idea of going to Markusfirst was a good one, but since she didn't have a better one, she lethim go sobbing.

Chester retrievedthe bag from the secret hiding place and set out to meet Markus, theman who had always played a fatherly role for him. Tormented bygloomy thoughts, he ran more than he went to the medicine. A helperopened the door for him and led him to Markus' treatment room, whichwas also a laboratory with its mysterious crucibles and pistons. Hereceived him warmly, asked him to sit down, and did not need much tobe told what kind of help Chester asked of him should be. So Chestersat in front of the about forty-year-old with ice-blue eyes and fairskin, whose dark blonde full hair fell on his face, while hisskillful hands loosened Chester's bandage and he took a closer lookat the eye and wound. The scar across his nose was slightly red, andCBut then, with an unusual coldness in his voice, he said: “Why didyou quarrel with the noble gentleman whom I had asked to meet you inthe marketplace? Why did you not bring me the bag which he had givenyou, the contents of which are so important to me?” Paralyzed byshock, Chester was only able to stammer confused stuff, but thenpulled out the bag and handed it to the doctor. He opened it andfingered for the contents he suspected. Disappointed, he realizedthat the bag was empty. He looked gloomily over to Chester and askedwith calculating coldness, "Something very important is missinghere, why don't you give it to me?" Chester stammered anexplanation. Chester wondered on what occasion he had gotten it.

"I am sosorry, but I was told the wrong time of the meeting with thegentleman and I was half an hour late, which threw him into anunderstandable rage, and he yelled at me so loudly that thebystanders looked at us in amazement and suspicion. When thegentleman noticed this, he quickly shoved the bag over to me andordered me to leave immediately and bring the bag to you. When I putthe bag in, I realized too late that it had opened and I must havelost the contents." The last words were only barely audible.

Chester bowed hishead in despair, not really knowing what other excuse he could bring.Surprisingly, seemed

Mark was contentwith this explanation at first. He ordered him to bring a sealedletter with an address to Harderwijk and there to deliver it and thebag, which seemed empty, to a Mr. Röddern.

Perhaps it couldstill be useful to the addressee.

Chester wasrelieved and made his way home, determined to deliver both things,letter and bag reliably.

Chapter 6

When he got home,he saw that luggage and Mary were already in the hallway stood, andwhen the messenger boy saw Chester, he ran to the coachman of thecovered cart, that its travelers are now ready to be driven toHarderwijk. Farewell to yours fell hard for the two, but they hidtheir feelings and quickly set out to Unknown.

The ride wasarduous, the seats hard, the midday sun was burning mercilessly fromthe sky, so Chester and Mary were glad when the carriage finallystopped in front of a noble house in Harderwijk. It was the addresson the envelope that Chester knew by heart. A servant opened the doorfor them, led them into his master's library, and asked them to makethemselves comfortable in the chairs. He took the luggage andpromised to take it to the guest rooms where the two would sleep. Thelandlord took his time with his welcome. Ever since he found the bagwith the yellow card and the letters G.D. in the seal in his father'slibrary, he has tried to follow the instructions that his father hadenclosed. But now that the fool of a young man had lost the card, hehad to rely on his memory.

They were thechildren of his father's business competitors, whom he, the son,should move out of traffic. The young son of Mr. von s’Heeren isthe more important of the two. The unimportant father and brother ofthe young lady had disappeared on the seas, which had time. But theyoung man was a precious booty, but it would have been better if hehad come with the daughter of the wealthy wool merchant.

After aninfinitely long time the door opened and the landlord came in. He wasnone other than the noble gentleman Chester had met in the marketplace of Emmerich. Chester went pale. But to his surprise, he greetedthem with a friendly face and said how happy he was to be their host.They were pampered with a sumptuous meal and then led to their guestrooms. Both rooms were next to each other, but had no connectingdoor. After a short time, however, Chester and Mary noticed thattheir doors to the hallway were locked. You were trapped! Slowly itgot dark, the night watchman made his rounds and Chester desperatelypondered for a way out. He tried to oHe tore his sheet, tied thestripes together, fastened the “rope” to the window cross, andlet himself down. When he got downstairs, he stood in front of thenight watchman who grabbed him by the collar and shouted: “Do Ifinally have you friend?“ It was not uncommon for thieves to walkaround, but it was truly an accident for Chester, as he did notexpect to run into one of the thieves ’ guilds. The Mayor ofHarderweijk had given the order, if any of the thieves were caught inthe act, whether day or night, to bring him to his house at once, andso poor Chester was brought in handcuffed before the High Lord openhis window, to his surprise he succeeded and he looked down.

To his surprise,Chester knelt before him and begged himreluctantly to save histraveling companion, who was with the rich lord of

Röddern had beenlocked up in a guest room and imprisoned after delivering a letterand a mysterious bag, both seemed to have been extremely important totheir wealthy host. It was possible for him, Chester, to escape hiscaptivity, but unfortunately he ran right in front of the Night'sWatchman. The stunned mayor ordered him to stand up and looked at himmore closely. The features of his disgusted face seemed familiar tohim, far, far in his past appeared before him the image of a man withwhom he had spent such a wonderful holiday in King’s Lynn, andwhose fate he knew nothing about, a fact he had become more and morepainfully aware of lately.

When he finallydiscovered Chester's birthmark, he asked him his name and origin. Inspite of his unfortunate situation, he took up an inexplicableconfidence in the strange man and he breathlessly told his wholestory, interrupting himself again and pleading with him to save hisfriend Mary from the hand of the dubious rich man to save the Lord.Then the mayor realized that he had the son of his old acquaintancein front of him and ordered his

Policeimmediately investigate the house of the “honorable” Mr. Röddern.The troop was prompt and successful: not long and they came back withMary, with the unopened envelope and the bag. The noble gentleman,however, had escaped them in an inexplicable way. The excitement ofthat night didn't seem to be over yet. The zealous Night watchman nowalso brought a new prisoner before the Lord Mayor.

It was a strangeyoung man who claimed that his great-aunt had fainted and that he wasdesperately looking for a doctor for her in the middle of the nightin a strange city. But the night watchman was suspicious and thoughtthat Mr. Mayor's night's sleep was in any case

If you weredisturbed, it wouldn't matter to have a suspect. When Agnes wasbrought in, Mary and Chester couldn't believe what turned friend whosuddenly stood in front of them. But in the meantime they had lostall caution, fell into each other's arms and asked Agnes what inheaven's name had brought her here. Agnes, however, stared at thebag, which was still on the table in the mayor's room looking atChester with sudden and unmistakable panic.

He hadinterpreted her face correctly and said: “The Mayor is on our side,we have confessed everything to him!” Agnes breathed. It wasdifficult for her to tell of her finding the card with the seal, butshe trusted her friends and also told of the key to a secret box thather great-aunt always wore around her neck on a silver chain. Butthen she cried out: “We need a doctor, my poor Adele, how will shebe?” The mayor smiled. “The old lady has already been helped,don’t panic, she just had a slight attack of weakness!” Agnes wasrelieved.

With the silverkey of the great aunt, one could open a larger box, in which athick-bellied key led to a Roman lift-and-slide lock, the mechanicsof which most people no longer knew in the Middle Ages. The doublelayer of the bag was cut open by order of the mayor; a paper wasinside that revealed the name of the monastery in which a chest withsuch a Roman castle was to be opened. There were documents that weredecades old and showed that not only the two honest merchants hadbeen unjustly deprived of their possessions.

But how exactlythis all happened, Chester, Agnes and Mary were not allowed to say.Unfortunately, we readers have to live with that. But we can rejoicein the happy return of the three friends and the fact that the formerwealthy gentlemen who had traded in beer and woolen fabrics wereagain honoured and respected. Oh, and you wanted to know whathappened to Mary's enemy, the evil Trude? She was sentenced to a dayat the stake for slander, after which she became very quiet and evenkind to her husband.

Epilogue

1980 was an important year for the Hanseatic League, which had never been officially dissolved. This year, the “Neue Hanse” was founded in Zwolle as a “Living and Cultural Community of Cities” with the aim of creating a community partnership to promote cross-border tradeand tourism. The "Neue Hanse" only includes as members the cities that were already part of the Hanseatic League in the Middle Ages. One of them is Emmerich am Rhein. Our story, which we have told here, is part of a common cultural project.

Proloog

Watde heldin van ons verhaal niet wist, maar deels haar vader, en zekerGoogle:

Sinds828 bestaat er een document voor Emmerich als "Villa Embrici"en in 1233 kreeg de stad stadsrechten met het oudste bewaard geblevenstadswapen. Aan het einde van de 14e eeuw werd Emmerich een trots lidvan het grote Hanzeverbond, dat in de Middeleeuwen de belangenbehartigde van de handelshandelaren uit Noord-, Midden- enOost-Europa.

Indie tijd was Emmerich een centrum van brouwerijen en wolweverij. Opde conferenties van de Hanzesteden waren Lübecken Hamburg echter meestal de gastheren van Hanzedagen, omdat zo'nbijeenkomst duur en tijdrovend was.

Maarin 1567 vond er een Hanzedag plaats in het EmmerichKreuzherrenkloster in het mooie Emmerich, genaamd "EmbricaDecora". Helaas weten we er niets van omdat alle oude documententijdens de Tweede Wereldoorlog zijn vernietigd.

Daaromheeft vanaf nu de verbeelding het woord.

Hoofdstuk1

Meteen luide zucht ging Agnes op de stoffige zandweg zitten. Vandaag wasweer een dag waarop de zon genadeloos op de stad Emmerich neerscheen.En dat van alle tijden terwijl de Hanzedag in Emmerich plaatsvond. Delucht was benauwd, de grond droog en Agnes vroeg zich, zoals zo vaak,af of er een goede hopoogst zou zijn, die vroeger zo belangrijk wasvoor haar vader en zijn populaire vloeibare handelswaar. Ze zette dienutteloze gedachte van zich af en schudde haar hoofd. Ze had haareigen problemen om zich zorgen over te maken. Zo raakte het geld voorhaar en haar vader weer eens op. Daarom moest Agnes zich op dezezeldzame Hanzedag in Emmerich tot het uiterste inspannen om het vleeste verkopen waar haar vader nu in handelde. Ze begreep niet zo veelvan die speciale dagen die de hele stad in vervoering brachten alshaar vader als voormalig rijke handelaar, maar ze hoopte maar dat eenpaar herbergiers zouden zorgen voor het vlees dat haar vader aanbood,zou verkopen. .

Agnesveegde het zweet van haar voorhoofd en veegde het zwarte haar uithaar gezicht. Haar dikke haar kon haar ogen beschermen tegen debrandende zon, maar elke pluk ervan prikte keer op keer in haarrechteroog.

Zezuchtte en herinnerde zich duidelijk de glorieuze dagen toen haarvader nog een rijke, gerespecteerde koopman was, en tegen haar wilbleven haar gedachten teruggaan naar die mooie dagen. Haar vaderbracht haar vaak waardevolle geschenken mee uit de steden waar hijhandel dreef. Ze was nog maar een klein meisje toen hij haar deverhalen van zijn reizen vertelde. Die zorgeloze, gouden dagen warenallang voorbij. Met pijn in het hart moest ze haar kleren en dewaardevolle sieraden inleveren die ze in een geheim vakje in deschrijfkast van haar vader had bewaard. Op een dag nam haar vaderalles wat maar op welke manier dan ook verkocht kon worden om aangeld te komen dat overal ontbrak. Agnes heeft nooit geweten wat deplotselinge reden was dat haar vader zo neerslachtig thuiskwam. Maaruiteindelijk nam ze aan dat het genieten van het bier dat hij hadingeruild te verleidelijk voor hemzelf moest zijn geweest. Ze wistniet hoeveel ze haar vader onrecht had aangedaan. Zelfs haar vadervermoedde niet van wat voor intriges hij het slachtoffer wasgeworden. Waren het concurrerende handelaren? Of machtige raadsleden?

Maarterug naar het heden. Na een lange discussie tussen Agnes en haarvader had ze hem overgehaald om mee te helpen in zijn nieuwe baan alsslager. Maar als jonge vrouw kwam je niet ver in deze maatschappij.Als haar vader niet zo aardig voor haar was geweest, zou ze nugetrouwd zijn. Om aan dit gemene gebruik te ontsnappen, sneed Agnesin een opwelling haar lange, dikke lokken af. Weemoedig herinnerde zezich de keren dat ze haar vader af en toe mocht vergezellen op zijnscheepstochten en de zilte zeewind haar wapperende haren deedwapperen. Weer verwierp ze deze sentimentele gedachten uit hetverleden, ze trok een versleten broek aan en een oud hemd van haarvader en oefende de serieuze blik van een jonge man, die overtuigendleek. Niemand mocht erachter komen wie zich achter dit maskerverschuilde.

Mettegenzin stond ze op en begaf zich naar het marktplein van Emmerich.Haar aarzelende blik dwaalde af naar de kleurrijke gebeurtenissen diezich voor haar ogen afspeelden. Ze baande zich een weg door demenigte en keek naar de vele handelaars die zich hier haddenverzameld vanwege de Emmerichse Hanzedagen: de lakenhandelaren diehun rollen stof sorteerden op kwaliteit, al het prachtige zijde, delokale wollen stoffen en dan ook nog de specerijen handelaren, diezulke exotische specerijen verkochten als zwarte peper, kruidnagel,kaneel, gember, nootmuskaat en alle nobele ingrediënten die van eenuitgebreide maaltijd een delicatesse maken. Daarnaast de brouwers, dewijnhandelaren uit het Rijnland en de vissers, die niet anders kondendan hun vangsten met elkaar te vergelijken en te loven.

Terwijlmensen zich nieuwsgierig van de ene kraam naar de andere verdrongen,bleven ze Agnes aanstoten, die hen over het hoofd leek te zien.Eindelijk kwam ze dicht bij de marktkraam van haar vader. Bij dekraampjes iets verder achter hem hoorde ze plotseling een luide ruzietussen twee mensen en bleef, betoverd, staan ​​zonderhaar vader te begroeten. Ze kon niet verstaan ​​waarde mannen het over hadden, want mensen bleven langs haar lopen enkletsen. Maar een van de mannen herkende ze meteen: het was haargoede vriend Chester, die haar echter niet leek te zien. Toen deandere, een elegante, zeker welgestelde heer, haar aandacht opmerkte,onderbrak hij abrupt het gesprek, haalde een portemonnee uit de zakvan zijn jas, opende die, haalde er half iets uit, sprak smekend totChester, en overhandigde hem ondanks wat er net was gebeurd. Betwistde tas met de duidelijk waardevolle inhoud. Kort daarna duwde haarvriend haar voorbij zonder een woord te zeggen en negeerde Agnes enverdween in de menigte. Agnes wierp hem een ​​verwardeblik toe voordat ze haar blik weer naar de ander verlegde.

Hijstaarde Chester lange tijd na voordat hij besefte dat hij in de gatenwerd gehouden. Maar wat hij niet zag - en Agnes wel - was dat Chesterna een korte aarzeling wanhopig probeerde de tas, die door zijnonhandigheid een klein beetje open was gegaan, in zijn jaszak telaten glijden. Hij merkte niet dat er iets uit de tas viel, recht opde grond. Nietsvermoedend haastte hij zich door de menigte naar deandere kant van de markt. Agnes had het verlies van de inhoud van detas opgemerkt. Wat was het dat haar vriend daar verloor?

Eensnelle blik om zich heen om er zeker van te zijn dat ze niet in degaten werd gehouden, en Agnes haastte zich in een snel tempo naar deplaats delict.

Opde vloer lag een gelige kaart waarvan ze aannam dat die bij de inhoudvan de tas hoorde. In het midden stond een lakzegelafdruk waarin deinitialen G.D. waren bedrukt. Waar stonden die letters op de kaartvoor en waarom had Chester ruzie gemaakt met deze man? Met debedoeling erachter te komen, raapte Agnes het in een opwelling op enstopte het in haar jaszak. Pas daarna begaf ze zich naar het kraampjevan haar vader. Hij wachtte al ongeduldig op haar en wrikte de houtenbalken voor het tentdak van zijn tribune open. Pas op het tweedegezicht herkende hij zijn dochter, wier korte haar haar mannelijketrekken benadrukte. Geschrokken en verward begon hij zijn stand op tezetten. Agnes draaide zich om naar de kratten en begon deverschillende soorten vlees voor de kopers te bereiden. Haargedachten bleven echter bij de gevonden kaart. Ze voelde de behoefteom erover te praten, maar besloot te zwijgen. Al snel kwamen deeerste geïnteresseerden voor de goederen.

Hoofdstuk2

Deelegante man met wie Chester ruzie had gehad, veegde van streek zijnvoorhoofd af terwijl hij zich over het marktplein haastte, weg van deactie. Agnes moest zichzelf vermannen om zich op de klanten teconcentreren en de vragende blikken van haar vader te vermijden.Chester was ondertussen weggesneld, de richting en de vele mensen diezijn pad kruisten negerend. Hij raakte een houten balk die tweemannen door de menigte droegen. "Gaat het?" vraagt ​​eenvan hen bezorgd. Chester greep naar zijn voorhoofd en voelde eenwond. Hij wuifde minachtend met zijn hand en vervolgde zijn wegzonder duidelijke bestemming. Wanhopig op zoek naar hulp, ging hijinstinctief op weg naar het oude medicijn.

Hijdoorzocht verwoed zijn jaszakken, maar hij vond niet het enige datvoor hem belangrijk was: deze gele kaart met het zegel. Woedezegevierde snel over pijn, en het enige dat op dat moment zijn lippenverliet, waren boze beledigingen en scheldwoorden. Dat zou zijn pijnmisschien wat verzachten, maar die woede-uitbarstingen hielpen nietecht. Haastig rende hij naar de overgang van het marktplein naar desteegjes en begaf zich op weg naar zijn bestemming, zonder er zekervan te zijn dat dit een zinvolle onderneming was.

Opnieuwraakte hij zijn voorhoofd aan, opnieuw rommelde hij wanhopig in zijnzakken. Toen probeerde hij zijn bloedende wond te stoppen, maar datlukte niet zo goed. Er stroomde een straaltje in zijn oog, hij konnauwelijks zien waar hij stapte. Niettemin sloeg hij na een tijdje derechter steeg in, aan het einde waarvan het medicijn was. Hij stopteen trok zich terug in de deuropening van een huis om het bloed uitzijn oog te vegen. Toen hij op het punt stond naar buiten te komen,zag hij dat de man met wie hij ruzie had gehad en van wie hij debeurs had, uit het huis van de geneeskunde kwam. Hij trok zichonmiddellijk terug in de schaduw van de ingang. Met een zucht vanverlichting zag hij dat die vreemde man hem niet zou ontmoetenterwijl hij zijn weg vervolgde in de tegenovergestelde richting.Chester aarzelde. Moet hij nu nog naar de medicijnen gaan, naar deman die hij als een goede vriend beschouwde? Aan Markus, die hadaangeboden hem te helpen met een belangrijke zaak, iets wat hij nognooit aan iemand had verteld? Een zaak die voor hem en zijn familiezo belangrijk was, ja misschien ook voor de familie van zijn vriendinAgnes: namelijk om hun eer te herstellen, hun rijkdom terug tekrijgen, wat hun vaders, de respectabele kooplieden uit Emmerich,welverdiend hadden.

Entoch besloot hij naar huis te gaan en diep na te denken over deverpeste dag van vandaag. Met een zucht draaide hij zich om en gingnaar huis. Was deze Hanzedag niet erg pijnlijk voor zijn vader?Pijnlijker dan voor hem?

Hijbesloot vandaag extra liefdevol voor hem te zijn. Toen hij het kleineappartement binnenliep dat ze hadden gedeeld met hun enige meid, dievan hen was, aangezien de vader geld, reputatie en zelfs, meestrecentelijk, zijn vrouw, de liefhebbende moeder van Chester, hadverloren, was zijn vader in een diepe melancholie gevallen. .'Melancholie' noemde Markus, de dokter, het wiens hulp hij echtdringend nodig had en die hij had veracht.

Zijnvader zat in de leunstoel, het eten was onaangeroerd, hij nipteslechts een klein beetje van zijn glas wijn en staarde voor zich uit.Toen hij zijn zoon zag binnenkomen, klaarde zijn gezicht een beetjeop en omhelsde hij hem terwijl hij zich liefdevol over hem heen boogen hem Gods groet aanbood. Vervolgens bekeek hij zijn zoon vandichterbij en zijn ogen werden groot van afschuw bij het gezwollen,bloeddoorlopen oog. 'In hemelsnaam, mijn jongen, wat is er gebeurd?’

Chesterbegon zijn vader te vertellen over de drukte op de markt, het zwermenover de Hanzedagen in Emmerich, het geduw en geschreeuw van dehandelaren en zijn ongeluk met de balk. "Ja, maar waarom ben jeniet rechtstreeks naar onze vriend Markus gegaan, hij had je kunnendoorverbinden!" riep zijn vader uit. Chester zweeg, schaamdezich en mompelde toen. "Oh, ik had de wond onderschat en dachtdat ons dienstmeisje me wel zou kunnen verzorgen met haarhuismiddeltjes." "Dan moet ze het nu maar doen!" zeide geërgerde vader en belde voor haar aan. Eva verscheen ook prompten schreeuwde het uit toen ze haar geliefde jongen zo gekwetst zag,haar Chester, die ze had opgevoed en liefgehad als haar eigen zoon nade dood van zijn moeder en nog steeds van hem hield en hem verwendealsof hij nog een klein kind was. kind met de roodblonde krullendehaardos. Ze zag de rijzige jongeman van 19 niet die in betere tijdende rechterhand van zijn vader zou zijn geweest, erfgenaam van derijke wolhandelaar van s'Heeren von Emmerich. Het enige dat in deloop der jaren niet was veranderd, was het moedervlekje rechts onderzijn mondhoek.

Chestertrok een kruk naast zijn vader, pakte zijn hand en streelde die. Hijglimlachte, geeuwde en begon in slaap te vallen. Hij deed zijn ogennog een paar keer open, toen sloten zijn oogleden, zijngelaatstrekken ontspanden zich en hij viel in een diepe slaap.Chester trok stilletjes zijn hand uit die van zijn vader en staardepeinzend voor zich uit. Weer gingen zijn gedachten terug naar zijngesprekken met de elegante man die opschepte over een nauwelijksbeschreven maar toch belangrijke kaart.

Chesterbesloot zich terug te trekken in zijn slaapvertrekken en het zakjenader te onderzoeken. Hij stond stilletjes op, vroeg Eva om hetavondeten op te ruimen en beloofde na een tijdje terug te komen om tewaken over de slaap van zijn vader. In zijn kamer zat hij op de randvan zijn bed en voelde aan deze vreemde buidel. Binnenin was hetbekleed met fijne zijde en leek het uit twee lagen te bestaan. Maarnergens, binnen of buiten, zag hij een manier om bij de ruimte tussende twee lagen te komen zonder ze te beschadigen. Teleurgesteld gafhij zijn onderzoek op en verborg de tas in het geheime compartimentvan zijn kast. Hij keerde terug naar de kamer waar zijn vader lag teslapen en ik ging in een leunstoel tegenover hem zitten. Toen Eva dehaar eerder toegewezen taak had volbracht, ging ze naar Chester enbegon zijn wond schoon te maken.

Hoofdstuk3

Maryhaastte zich met haar mand met vuile was naar het kleine appartementdat ze deelde met haar zieke moeder. De vader en de broer waren tweejaar weggevaren op de kogge* van een rijke koopman, de vader alsstuurman, de broer als scheepsjongen. Sindsdien hebben ze nooit meeriets van hen vernomen. Nu rustte de hele last van het kleinehuishouden op haar schouders.

Marywas efficiënten ondanks alles vol levensvreugde, populair bij alle huisvrouwen inde buurt, wier was ze deed en met wie ze ook graag een praatjemaakte. Vooral Eva, het dienstmeisje naast de deur, was een goedevriendin van haar en Chester had, toen hij op vierjarige leeftijdnaar het gebied verhuisde, een felle en onverschrokken beschermergevonden in zijn kleine buurman, drie jaar ouder dan hij. Het konhaar niet schelen dat ze nog niet getrouwd was, ze genoot van haarvrijheid en haar zelfbepaalde leven. Er was echter een buurvrouw diehaar boos aankeek, omdat haar man het ooit had aangedurfd met zijnlippen te klikken bij het zien van Mary en te zeggen: "Héhert!

Dathad ze hem nooit vergeven en sindsdien was ze nog giftiger tegen haarman dan anders. Dus werd ze verwend door de kwelling van hetkinderloos zijn, wat haar de reputatie van een goddeloze dienstmaagdbezorgde. Mary wist hier niets van, en ze was net zo vriendelijktegen haar als tegen alle anderen, wat de altijd slechtgehumeurdeTrude nog meer woedend maakte.

Maarwat Mary's ondergang was, was haar relatie met haar oudtante UlanthDammartz, van wie ze weinig of niets wist, omdat haar ouders ditverhaal opzettelijk voor haar verborgen hadden gehouden.

Ulanthwoonde rond 1500 in haar geboorteplaats als dochter van eengerespecteerde familie Emmerich, maar in 1506 werd ze berecht voorhekserij en opgesloten in kasteel Dinslaken door hertog Johannes vonKleve.

Ulanthwas door een ongelukkige liefde in diepe melancholie vervallen enzocht troost en Gods hulp in het klooster van St. Brigitta inMarienborn. De andere jonge nonnen en novicen leken zo vol medelevendat ook zij zich vreemd begonnen te voelen en zich vreemd gingengedragen. De geruchten verspreidden zich zeer snel onder de mensen ende roep om de beschuldiging van Ulanth als een heks werd luider enluider. Uiteindelijk werd ze in 1516, 41 jaar voor de Hanzedagen inEmmerich, berecht en haar verwarring en marteling brachten Ulanthertoe een volledige "bekentenis" af te leggen. Ja, ze hadgemeenschap gehad met de duivel, ja, hij gaf haar fruit en vroeg haarom dit fruit weg te geven aan de andere nonnen, zodat ook zijonderworpen waren aan de duivel en hun vreemde gedrag iets te makenhad met deze liefdesaffaire wees hem erop. Het was vreemd enonduidelijk hoe het verhaal verder ging. Sommigen zeiden dat ze nazes jaar in de gevangenis in Dinslaken was overleden, anderenbeweerden dat haar familie haar had vrijgekocht en naar een geheimeplek had gebracht.

Zehad deze geruchten, die de jaloerse Trude zeer welkom waren, gehoordtijdens een bezoek van een familielid uit Kleef, en ze wasvastbesloten om Mary met dit verhaal te vernietigen. Ten tijde van deEmmerichse Hanzedagen waren er nog steeds heksenverbrandingen in deomgeving van Emmerich en in Duitsland. Mensen waren nog steedsmakkelijk te beïnvloeden, ze geloofden nog steeds de wildstegeruchten en legden uit wat ze niet konden begrijpen met hekserij enhet boze oog.

Maryraakte langzaamaan een of twee klanten kwijt die verlegen een ofandere verklaring stamelden. Ze probeerde wanhopig dit gedrag uit teleggen, omdat ze zich niet bewust was van enige omissies. Maarnaarmate de tijd verstreek, vond ze het moeilijk om haar opgewekteglimlach vast te houden. Ze werd langzaam gekweld door nare dromen,waarin het water, dat zo ver weg leek, de bevrijding van haarbrandende lichaam zou zijn. Ze kon haar moeder niet meer voldoendeondersteunen met haar werk, ze verloor langzaamaan haar stralendepersoonlijkheid en haar moed. En als Eva - wat ze af en toe deed -bij haar op bezoek kwam voor een praatje, barstte Mary los envertelde haar vriendin over haar grote verdriet.

Evaluisterde met toenemende afschuw naar haar verhaal en wist niet watze moest zeggen. Ze omhelsde haar vriendin, meer kon ze op dit momentniet bedenken. Toen verbrak ze de omhelzing en zei resoluut: "Chestermoet het weten, hij gelooft die onzin over heksen niet, dat weet ikomdat ik dat wist toen hij jong was en graag luisterde naar deverhalen die ik deed." vertelde hem. Daarop gaf ze haar eenhartelijke kus op de wang en ging terug naar huis. Maar ondanks alleopwinding over de wond van Chester, was ze er niet aan toegekomen hemover Mary te vertellen. Bovendien vond ze dat de gewonde Chester diedag genoeg verdriet had gehad. Ondanks hun nauwe band waren zijnandere geheimen voor haar verborgen gebleven. Dus besloot ze tewachten tot de volgende ochtend met haar bericht. Ze wekte haarmeester, die nog in zijn stoel sliep, leidde hem naar zijnslaapkamer, doofde de kaarsen en de haard en ging naar bed. Maar hetduurde lang voordat ze in een ongemakkelijke slaap viel.

Devolgende ochtend vroeg ze Chester om even bij haar in de keuken tekomen voordat zijn vader zich zou melden voor het ontbijt. Verbaasdvolgde Chester haar verzoek op, zich niet bewust van de nieuwecatastrofe die hem te wachten stond.

Dapperprobeerde Eva kalm en feitelijk te blijven in haar verhaal, maar toenze alles van haar borst had gekregen barstte ze in tranen uit en vielze wanhopig op haar keukenstoel. Chester had zwijgend voor haargestaan, alsof hij de verschrikking niet kon bevatten van wat hijzojuist had gehoord. Eénding was hem duidelijk: hij en Mary moesten allebei weg, weg naar eenplek waar ze zich een tijdje konden verstoppen, waar ze voorlopigveilig zouden zijn. Ze moesten een verklaring voor de vader vindendie geloofwaardig was en hem niet met onnodige zorgen belastte.Chester verliet de keuken niet zonder te zeggen dat hij rechtstreeksnaar Mary wilde gaan om zo snel mogelijk een plan met haar te maken.

Hetkwam bij hem op dat zijn wantrouwen jegens Markus misschien onterechtwas, dat het bezoek van de elegante heer aan hem toeval was en nietsbetekende. Op weg naar Mary besloot hij deze geruststellende gedachteniet van zich af te zetten. Misschien was hier de hulp waar hijwanhopig naar op zoek was. Toen hij bij zijn buurman aanklopte,gebeurde er eerst niets. Het was doodstil in huis. Hij klopteopnieuw, deze keer harder. Toen hoorde hij langzame, aarzelendevoetstappen. De voordeur ging een stukje open en toen Mary haarvriend Chester herkende, liet ze hem binnen en deed de voordeur snelweer dicht. Chester spreidde zijn armen en ze accepteerde de troostvan zijn omhelzing.

Hoofdstuk4

Agnesklaagde. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd. Eigenlijk had zegeen reden tot klagen. De vleeshandel bloeide, het was duidelijk datde Hanzedagen in Emmerich genoeg geld in hun schatkist zouden brengenzodat zij en haar vader hun zorgen even konden vergeten. Maar het washard werken en niet alleen zij, maar ook haar vader greep haar steedsmeer met beide handen naar achteren en ging kreunend overeind zitten.

MaarAgnes' gedachten dwaalden steeds af van haar huidige zaken naar demysterieuze kaart. Keer op keer had ze tijdens het werk deverleidelijke gedachte om alles aan haar vader toe te vertrouwen enmet hem te bespreken wat ze moest doen en of deze ontdekking eengevaar of een zegen was.

Maarhaar onzekerheid hield haar tegen.

Eindelijkwas de dag voorbij, Agnes en haar vader ruimden de kraam af, er wasgeen stuk vlees meer over, haar kassa was gevuld met daalders en haarvader keek tevreden terug op deze drukke dag.

Opweg naar huis werd Agnes stil. Ze peinsde en peinsde of ze haargeheim zou delen met haar vader, aan wie ze altijd alles had kunnentoevertrouwen. Ze stelde haar beslissing uit tot nadat ze samenhadden gegeten en onderdrukte een gejammer dat haar vaderachterdochtig had kunnen maken.

Toenze thuiskwamen, leidde het samen bereiden van hun maaltijd haar af enze besloot het aan het toeval over te laten of ze haar vader de kaartwilde laten zien of niet. De drukke dag had haar moe gemaakt en ookhaar vader maakte het zich gemakkelijk in de leunstoel en stak eenpijp op, want ondanks zijn armoede wilde hij dit nieuwerwetse plezierniet missen.

Agneswachtte om op te ruimen en zakte weg in piekeren. Toen slaakte ze eenzucht van verlichting en toen haar vader liefdevol vroeg of ze zouitgeput was van de dag barstte ze los. Ze haalde de kaarttevoorschijn, schoof hem naar haar vader toe en vertelde hem het helevreemde verhaal van begin tot eind. Haar vader verbleekte toen hijhet zegel met de initialen G.D. zaag. Hij verstopte het snel onderzijn bierpul en keek zijn dochter geschrokken aan. "Je moet hieronmiddellijk weg!" riep hij uit. "Het is goed dat je je alsjongen hebt vermomd, dat zal je beschermen." Agnes keek hemgeïrriteerd aan.

Watbetekende dat? En waar was het gevaar? Maar de vader leek haast tehebben. Hij gooide zijn pijp op het lege bord en liet de kostbareinhoud ongerookt verbranden, haalde een reistas en beval Agnes zoveeloude broeken en overhemden in te pakken als hij kon missen, en ookeen paar laarzen. Toen haalde hij een onopvallend leren etuitevoorschijn, liet een groot deel van deschuifnaar binnen en gaf het aan haar. “Ikzal je kaart hier in deze schoen verstoppen en morgen bij het kriekenvan de dag ga je naar Harderwijk op het bootje van Hannes, mijn bestejeugdvriend. Je bent er in drie uur. Hij is me nog steeds ietsschuldig, ik heb jaren geleden zijn leven gered, hij zal me nietweigeren. Daar zal hij je naar je moeders tante Adèlebrengen met een brief die ik meteen zal schrijven. Je kunt haaralleen de kaart laten zien, ze zal weten hoe ze ermee moet omgaan.Jij blijft daar tot de Hanzedagen voorbij zijn.' Agnes was te versuftom ook maar het minste woord van protest te uiten. Zonder iets tezeggen gehoorzaamde ze haar vader, hoewel ze geen idee had waar ditpotentieel gevaarlijke avontuur haar zou brengen.

Terwijlze aan het inpakken was, ging haar vader aan tafel in de woonkamerzitten, haalde papier, pen en inkt en begon een onschuldige brief aantante Adèlete schrijven. Als een niet-betrokken persoon deze brief zou lezen,zou niets in welke zin dan ook op hem of haar verdacht lijken. Omdatalleen hij en de tante van zijn vrouw de gecodeerde boodschap zoudenbegrijpen die ze jaren geleden onderling waren overeengekomen als eenvan de twee familieleden een tijdje veilig onderdak nodig had. Dusschreef hij het volgende aan zijn tante, die deze tekst zeker goedzou begrijpen.

Agnesvader richtte zich op. Hij genoot ervan weer een pen te kunnengebruiken in plaats van een slagersmes en dacht met weemoed terug aande tijd dat hij omzet en winst op zijn rekening boekte.

Zowelvader als dochter kregen die nacht weinig slaap. Wat zou de toekomstbrengen? Wie zou achterdochtig zijn als hun dochter plotseling wegwas? En had iemand haar vreemde transformatie in een jongenopgemerkt? Misschien zou het beter zijn als Agnes nu wegging, voordatde een of de ander lastige vragen stelde. Hij zou gewoon zeggen datzijn kind op bezoek was bij een zieke oudtante in Harderwijk om voorhaar te zorgen. Een jongen die hem zou helpen met zijn vleeskraam zouzeker snel gevonden worden.

ToenAgnes de volgende dag bij het krieken van de dag met haar zevenbezittingen op Hanne's boot ging zitten, hoorde ze duidelijk eenzucht van verlichting van haar vader.

Hoofdstuk5

Ondankshet gevaar waarin haar buurvrouw Mary dreef en de verwarde ervaringenvan haar favoriete Chester, die haar hints had verteld over zijnontmoeting met de vreemde meester, werd Eva een vechtende leeuwin. Zevroeg Mary kort om naar hen toe te komen en kwam onmiddellijk terugmet een uitnodiging aan Mary's moeder. In de uitnodiging stond dat demoeder van Mary voor onbepaalde tijd te gast zou zijn bij de heers'Heeren, omdat Mary en Chester namens de burgemeester eenbelangrijke, geheime missie in Harderwijk moesten volbrengen. Degenodigde voelde zich erg gevleid, ze fleurde zelfs op bij degedachte dat de burgemeester zo'n hoge dunk had van het kunnen vanhaar dochter.

Numoest alles heel snel gebeuren. Eva betwijfelde of Chester's idee omeerst naar Markus te gaan een goed idee was, maar aangezien ze ookgeen beter idee had, liet ze hem snikkend gaan.

Chesterpakte de tas uit de geheime schuilplaats en begaf zich naar Markus,de man die altijd een vader voor hem was geweest.

Gekwelddoor sombere gedachten, rende hij meer dan dat hij naar het medicijnliep. Een assistent deed de deur voor hem open en leidde hem naar debehandelkamer van Markus, die ook een laboratorium was met zijnmysterieuze smeltkroezen en kolven. Hij ontving hem hartelijk, vroeghem te gaan zitten en hoefde niet veel te vertellen over de aard vande hulp die Chester van hem vroeg. Dus Chester zat nu voor deongeveer 40-jarige met de ijsblauwe ogen en lichte huid, wiens volle,donkerblonde haar voor zijn gezicht viel, terwijl zijn bekwame handenChesters verband losmaakten en hij het van dichterbij bekeek aan hetoog en de wond. Het litteken op zijn neus was een beetje rood enChester vroeg zich af bij welke gelegenheid hij het had opgelopen.

Maartoen zei hij met een ongebruikelijke kilheid in zijn stem: "Waaromheb je ruzie gemaakt met de nobele heer die ik had gevraagd om je ophet marktplein te ontmoeten? Waarom heb je me niet de tas gebrachtdie hij je heeft gegeven, waarvan de inhoud zo belangrijk voor meis?' Verlamd door de schok kon Chester alleen maar brabbelen, maarhaalde toen de tas tevoorschijn en gaf hem aan de dokter. Hij opendehet en betastte wat hij vermoedde erin te zitten. Hij wasteleurgesteld toen hij ontdekte dat de zak leeg was. Hij keek kwaadnaar Chester en vroeg met berekende kilheid: "Er ontbreekt hieriets heel belangrijks, waarom geef je het mij niet?" Chesterstotterde een verklaring. “Hetspijt me zo, maar ik kreeg de verkeerde tijd om de Heer te ontmoetenen ik was een halfuur te laat, wat hem begrijpelijkerwijs woedend hadgemaakt en hij schreeuwde zo hard tegen me dat de omstanders onsverbaasd en wantrouwend aankeken. Toen de heer dit opmerkte, schoofhij de tas snel naar me toe en blafte naar me om onmiddellijk tevertrekken en de tas naar je toe te brengen. Toen ik de tas in mijnzak stopte, besefte ik te laat dat hij open was gegaan en dat ikwaarschijnlijk de inhoud kwijt was.”Delaatste woorden waren nauwelijks verstaanbaar. Chester boog wanhopigzijn hoofd, niet echt wetend waarvoor hij zich nog meer moestverontschuldigen. Verrassend genoeg leek Markus aanvankelijk tevredenmet deze uitleg. Hij beval hem een ​​verzegeldebrief met een adres naar Harderwijk te brengen en die met deogenschijnlijk lege tas naar een heer Röddernaldaar te brengen. Misschien kan het nog nuttig zijn voor degeadresseerde.

Chesterwas opgelucht en ging naar huis, vastbesloten om zowel de brief alsde tas betrouwbaar af te leveren.

Hoofdstuk6

Toenhij thuiskwam, zag hij dat de bagage en Mary al in de hal waren, entoen de loopjongen Chester zag, rende hij naar de chauffeur van dehuifkar om te vertellen dat zijn reizigers nu klaar waren om naarHarderwijk te worden gereden. Afscheid nemen van hun dierbaren wasmoeilijk voor beiden, maar ze verborgen hun gevoelens en trokken snelhet onbekende in.

Dereis was zwaar, de stoelen hard, de middagzon scheen meedogenloos uitde lucht, dus Chester en Mary waren blij toen de auto eindelijkstopte voor een statig huis in Harderwijk. Het was het adres op deenvelop, dat had Chester inmiddels uit zijn hoofd geleerd. Eenbediende opende de deur voor de twee, leidde hen naar de bibliotheekvan zijn meester en vroeg hen om het zich gemakkelijk te maken in deleunstoelen. Hij nam de bagage en beloofde hem naar de gastenkamerste brengen waar de twee zouden slapen.

Degastheer nam de tijd met zijn begroeting. Sinds hij de tas met degele kaart en de letters G.D. gevonden in het zegel in de bibliotheekvan zijn vader, probeerde hij de instructies op te volgen die hij hadbijgesloten. Maar nu de sukkel van een jonge man de kaart kwijt was,moest hij vertrouwen op zijn geheugen.

Hetwaren de kinderen van de zakelijke concurrenten van zijn vader diehij, de zoon, failliet moest laten gaan. De jonge zoon van de heervon s'Heeren was de belangrijkste van de twee. De onbeduidende vaderen broer van de jongedame waren op zee verdwenen, dat had tijd. Maarde jongeman was een waardevolle buit, hoewel het beter was geweestals hij was meegekomen met de dochter van de rijke wolhandelaar.

Naoneindig lange tijd ging de deur open en kwam de heer des huizesbinnen. Hij was niemand minder dan de heer die Chester op hetmarktplein van Emmerich had ontmoet. Chester verbleekte. Maar totzijn verbazing begroette hij hen vriendelijk en zei hoe blij hij washun gastheer te zijn. Ze werden getrakteerd op een uitgebreidemaaltijd en daarna naar hun kamers gebracht. Beide kamers lagen naastelkaarmaarhad geen verbindingsdeur. Na korte tijd ontdekten Chester en Maryechter dat hun deuren naar de gang op slot waren. Je zat vast! Hetwerd langzaam donker, de nachtwaker deed zijn ronde en Chester dachtwanhopig na over een uitweg. Hij probeerde zijn raam te openen, totzijn verbazing lukte het en keek naar beneden. Hij scheurde zijnlaken, knoopte de stroken aan elkaar, maakte het "touw"vast aan het kruis van het raam en liet zich zakken. Toen hij debodem bereikte, keek hij de nachtwaker aan, die zijn kraag greep enriep: "Heb ik je, vriend?" Het was niet ongebruikelijk datdieven rondgingen, maar het was echt een ongelukkige gebeurtenis voorChester, zoals hij deed. verwacht niet dat het iemand van de ThievesGuild tegen het lijf loopt. De burgemeester van Harderweijk had bevelgegeven dat als een van de dieven op heterdaad betrapt werd, of hetnu dag of nacht was, hij onmiddellijk naar zijn huis moest wordengebracht, en dus werd de arme Chester vastgebonden en voor de heergeleid. Tot zijn verbazing viel Chester voor hem op zijn knieën ensmeekte hem met tegenzin om zijn reisgenoot te redden, die wasopgesloten en opgesloten in een logeerkamer met de rijke Herr vonRöddern,nadat hem was gevraagd een brief en een brief te bezorgen.mysterieuze tas, leken beiden buitengewoon belangrijk te zijn geweestvoor hun rijke gastheer. Hij, Chester, had aan zijn gevangenschapkunnen ontsnappen, maar helaas rende hij recht voor de voeten van denachtwaker. De verbijsterde burgemeester beval hem op te staan ​​enbekeek hem beter. De trekken van zijn weerzinwekkende gezicht kwamenhem bekend voor, ver, ver in het verleden het beeld van een man metwie hij zo'n heerlijke vakantie in King's Lynn had doorgebracht enwiens lot hij niet kende, een feit dat hij meer en meer was geworden.de laatste tijd pijnlijker bewust. Toen hij eindelijk de moedervlekvan Chester ontdekte, vroeg hij hem naar zijn naam en afkomst.Ondanks zijn ongelukkige situatie kreeg hij een onverklaarbaarvertrouwen in de vreemde man en hij vertelde ademloos zijn heleverhaal, waarbij hij zichzelf herhaaldelijk onderbrak en hem smeekteom zijn vriendin Mary te redden uit de handen van de schaduwrijkerijke heer. Op dat moment besefte de burgemeester dat hij te makenhad met de zoon van zijn jeugdkennis en beval onmiddellijk zijnhandlangers van de politie om het huis van de 'eervolle' meneerRöddernte doorzoeken. De groep was snel en succesvol: het duurde niet langen ze kwam terug met Mary, met de envelop en de tas nog ongeopend. Opde een of andere onverklaarbare manier was de nobele heer echter aanhen ontsnapt. De opwinding van die nacht leek nog niet voorbij. Degretige nachtwaker bracht een nieuwe gevangene voor de burgemeester.Het was een vreemde jongeman die beweerde dat zijn oudtante wasflauwgevallen en dat hij midden in de nacht wanhopig op zoek was naareen dokter voor haar in een vreemde stad. Maar de nachtwaker wasachterdochtig en zei dat de nachtrust van de burgemeester toch wasverstoord, dus een verdachte was niet nodig. Toen Agnes werdbinnengebracht, konden Mary en Chester niet geloven wat eengetransformeerde vriend ze zagen.

Maarinmiddels hadden ze alle voorzichtigheid verloren en vielen elkaar inde armen en vroegen Agnes wat haar hier in vredesnaam had gebracht.Agnes staarde echter naar de tas die nog op de tafel in de kamer vande burgemeester lag en keek Chester met plotselinge en onmiskenbarepaniek aan. Hij interpreteerde haar uitdrukking correct en zei: "Deburgemeester staat aan onze kant, we hebben hem alles bekend!"Agnes slaakte een zucht van verlichting. Het was moeilijk voor haarom te vertellen over haar vondst van de kaart met het zegel, maar zevertrouwde haar vrienden en vertelde ook over de sleutel van eengeheime doos die haar oudtante altijd aan een zilveren ketting omhaar nek droeg. Maar toen riep ze uit: "We hebben een dokternodig, mijn arme Adèle,hoe gaat het met haar?" De burgemeester glimlachte. "Deoude dame is al geholpen, geen paniek, ze is alleen een beetjeduizelig geweest!" Agnes was opgelucht.

Hoehet verhaal verder ging, kan helaas alleen in hints worden verteld.

Metde zilveren sleutel van de oudtante kon men een grotere kist openen,waarin een dikbuikige sleutel leidde naar een Romeins hef-schuifslot,waarvan de meeste mensen in de Middeleeuwen de mechanica niet meerkenden. De dubbele laag van de zak was op last van de burgemeesteropengesneden, aan de binnenkant zat een papier waarop de naam van hetklooster stond vermeld waar een kist met zo'n Romeins slot geopendmoest worden. Er waren documenten die tientallen jaren oud waren enwaaruit bleek dat niet alleen de twee eerlijke kooplieden oponeerlijke wijze van hun bezittingen waren beroofd.

Chester,Agnes en Mary mochten niemand precies vertellen hoe dit allemaalgebeurde. Daar moeten wij lezers helaas mee leren leven. Maar wemogen blij zijn met de blije thuiskomst van de drie vrienden en hetfeit dat de voorheen rijke heren die handelden in bier en wollenstoffen weer geëerd en gerespecteerd werden.

Oh,en je wilde weten wat er gebeurde met Mary's vijand, de gemene Trude?Ze werd veroordeeld tot een dag op de brandstapel wegens smaad,waarna ze heel stil en zelfs aardig tegen haar man werd.

Epiloog

1980was een belangrijk jaar voor de Hanze, die nooit officieel werdontbonden. In dat jaar werd in Zwolle de “NieuweHanze”opgerichtals “levendeen culturele gemeenschap van de steden”metals doel een gemeenschapsverband te zijn ter bevordering vangrensoverschrijdende handel en toerisme.

De“NieuweHanze”accepteertalleen die steden die in de Middeleeuwen al deel uitmaakten van hetHanzeverbond. Emmerich am Rhein is er een van. Ons verhaal, dat wehier hebben verteld, maakt deel uit van een gezamenlijk cultureelproject.

Prolog

Czego nie wiedziała bohaterka naszej historii, ale po części jej ojciec,a na pewno Google:

Od 828 r. istnieje dokument dla Emmericha jako „Villa Embrici”,aw 1233 r. Miasto otrzymało prawa miejskie z najstarszym zachowanymherbem miejskim. Pod koniec XIV wieku Emmerich stał się dumnymczłonkiem wielkiej Ligi Hanzeatyckiej, którareprezentowała interesy kupcówhandlujących w Europie Północnej, Środkowej i Wschodniej wśredniowieczu.

Wtym czasie Emmerich był ośrodkiem browarnictwa i tkactwa wełny.Jednak na konferencjach miast hanzeatyckich gospodarzami dnihanzeatyckich były Lubeka i Hamburg, ponieważ takie spotkanie byłokosztowne i czasochłonne.

Alew 1567 roku w Emmerich Kreuzherrenkloster w pięknym Emmerich odbyłsię Dzień Hanzeatycki, zwany "Embrica Decora". Niestetynic o nim nie wiemy, ponieważ wszystkie stare dokumenty uległyzniszczeniu w czasie II wojny światowej.

Dlategood teraz wyobraźniama głos.

Rozdział1

Z głośnym westchnieniem Agnes usiadła na zakurzonej polnej drodze.Dziś był kolejny dzień, w którymsłońce bezlitośnie świeciło nad miastem Emmerich. I to odzawsze, kiedy w Emmerich odbywał się Dzień Hanzeatycki. Powietrzebyło duszne, ziemia sucha, a Agnes jak zwykle zastanawiała się,czy będzie dobry plon chmielu, którybył tak ważny dla jej ojca i jego popularnego płynnego towaru.Odrzuciwszy tę bezsensowną myśl, potrząsnęła głową. Miaławłasne problemy na głowie. Na przykład znowu skończyły siępieniądze dla niej i jej ojca. Dlatego Agnes musiała się bardzostarać w ten rzadki hanzeatycki dzień w Emmerich, aby sprzedaćmięso, którymhandlował jej ojciec. Nie rozumiała tak wiele z tych wyjątkowychdni, któreekscytowałycałemiasto, jak jej ojciec jako były bogaty handlarz, ale miała tylkonadzieję, że kilku karczmarzy zaopiekuje się mięsem, któreoferował jej ojciec, trafi .

Agnesotarłapot z czoła i odgarnęła czarne włosy z twarzy. Jej gęstewłosypodobały się jej oczy choć przedosłonęprzed przeszywającym słońcem, ale pojedyncze kosmyki raz po razraziły ją w prawe oko.

Westchnęła,wyraźnie przypominając sobie chwalebne czasy, kiedy jej ojciec byłjeszcze bogatym, szanowanym kupcem iwbrew woli myślami wracałado tych pięknychczasów.Ojciec często przywoził jej cenne dary z miejscowości, w którychprowadził handel. Była tylko małą dziewczynką, kiedy opowiadałjej historie o swoich podróżach. Te beztroskie, złote czasy dawnominęły. Z ciężkim sercem musiała oddać swoje ubrania i cennąbiżuterię, którątrzymała w tajnym schowku w szafce ojca. Pewnego dnia jej ojcieczabrał wszystko, co można było w jakikolwiek sposóbsprzedać, aby zdobyć pieniądze, którychwszędzie brakowało. Agnes nigdy nie wiedziała, jaki był nagłypowód,dla któregojej ojciec wróciłdo domu tak przygnębiony. Ale w końcu doszła do wniosku, żeradość z piwa, którymhandlował, musiała być dla niego zbyt kusząca. Nie wiedziała,jak bardzo skrzywdziła ojca. Nawet jej ojciec nie podejrzewał,jakiej intrygi padł ofiarą. Czy chodziło o konkurencyjnychhandlowców?A możepotężni radni?

Alewracając do teraźniejszości. Po długiej dyskusji między Agnes ajej ojcem, przekonała go, by pomógłmu w nowej pracy jako rzeźnik. Ale jako młoda kobieta nie zaszłaśzbyt daleko w tym społeczeństwie. Gdyby jej ojciec nie był dlaniej taki dobry, byłaby już zamężna. Aby uniknąć tego podłegozwyczaju, Agnes pod wpływem chwili obcięła swoje długie, gęsteloki. Tęsknie wspominała czasy, kiedy od czasu do czasu pozwalanojej towarzyszyć ojcu w jego rejsach statkiem, a słony morski wiatrrozwiewał jej rozwiane włosy. Znówodrzuciła sentymentalne wspomnienia z przeszłości, włożyławytarte spodnie i starą koszulę ojca i ćwiczyła poważny,młodzieńczy wygląd, co wydało jej się przekonujące. Nikomu niepozwolono dowiedzieć się, kto ukrywa się zatąmaską.

Niechętniewstała i ruszyła w stronę rynku w Emmerich. Jej niepewny wzrokpowędrował do barwnych wydarzeń, którerozgrywały się przed jej oczami. Przepchnęła się przez tłum iobserwowała wielu handlarzy, którzyzgromadzili się tutaj z okazji Dni Hanzy Emmericha: handlarzysuknem, którzysortowali bele sukna według jakości, wszystkie wspaniałe jedwabie,lokalne tkaniny wełniane, a potem także przyprawy handlarzy, którzysprzedawali tak egzotyczne przyprawy, jak czarny pieprz, goździki,cynamon, imbir, gałka muszkatołowa i wszystkie szlachetneskładniki, któreczynią wystawny posiłek przysmakiem. Ponadto browarnicy, handlarzewinem z Nadrenii i rybacy, którzynie mogli się powstrzymać przed porównaniemi pochwałami między sobą swoich połowów.

Gdyludzie tłoczyli się z zaciekawieniem od jednego straganu dodrugiego, trącali Agnes, którazdawała się ich nie zauważać. W końcu zbliżyła się dostraganu ojca. Na straganach nieco dalej za nim usłyszała nagległośną kłótnię między dwojgiem ludzi i zatrzymała się,oczarowana, bez przywitania się z ojcem. Nie mogła zrozumieć, oczym rozmawiali mężczyźni, ponieważ ludzie przechodzili obok nieji rozmawiali. Ale jednego z mężczyzn rozpoznała natychmiast: byłto jej dobry przyjaciel Chester, któryjednak zdawał się jej nie widzieć. Kiedy drugi, elegancki, zpewnością zamożny dżentelmen, zauważył jej uwagę, przerwałnagle rozmowę, wyjął z kieszeni płaszcza sakiewkę, otworzył ją,na wpół cośwyciągnął, przemówiłbłagalnie do Chestera i powiedział: wydał go pomimo tego, cowłaśnie się stało. Zakwestionuj torbę z oczywiście cennązawartością.Niedługopotem jej chłopak przepchnął się obok niej bez słowa i ignorującAgnes, po czym zniknął w tłumie. Agnes spojrzała na niegozdezorientowana, po czym przeniosła wzrok z powrotem na drugą.

Wpatrywałsię w Chestera przez długi czas, zanim zdał sobie sprawę, żejest obserwowany. Ale nie zauważył – a Agnes widziała – żeChester po chwili wahania desperacko próbowałwsunąć torbę, którąjego niezdarność lekko otworzyła, do kieszeni płaszcza. Niezauważył, żecośwypadło z torby prosto na podłogę. Niczego nie podejrzewając,pospiesznie przedarł się przez tłum na drugą stronę rynku. Agneszauważyła utratę zawartości torby. Co takiego stracił tam jejchłopak?

Szybkierozejrzenie się, by upewnić się, że nie jest obserwowana, i Agnespospieszyła na miejsce zdarzenia w szybkim tempie.

Napodłodze leżała żółta kartka, która,jak przypuszczała, musiała być częścią zawartości torby.Pośrodku znajdował się odcisk woskowej pieczęci, na którymwidniały inicjały G.D. zostały odciśnięte. Co oznaczały telitery na karcie i dlaczego Chester pokłócił się z tym mężczyzną?Chcącsię tego dowiedzieć, Agnes wzięła go pod wpływem chwili iwsunęła do kieszeni marynarki. Dopiero wtedy dotarła do stoiskaojca. Czekał już na nią niecierpliwie i otworzył drewniane belkidachu namiotu swojego stoiska. Dopiero na drugi rzut oka rozpoznałswoją córkę,którejkrótkiewłosy podkreślały jej męskie rysy. Zaskoczony i zdezorientowanyzaczął rozstawiać swoje stoisko. Agnes odwróciłasię do skrzyń i zaczęła przygotowywać różne mięsa dlakupujących. Jednak jej myśli pozostały przy znalezionej karcie.Czuła potrzebę porozmawiania o tym, ale postanowiła milczeć.Wkrótcepojawili się pierwsi chętni na towar.

Rozdział2

Eleganckimężczyzna, z którymChester się kłócił, otarł czoło ze zmartwienia, biegnąc przezrynek z dala od akcji. Agnes musiała się zebrać, żeby skupić sięna klientach i unikać pytających spojrzeń ojca. Tymczasem Chesterpospiesznie oddalił się, ignorując kierunek i wielu ludzi naswojej drodze. Uderzył w drewnianą belkę, którądwóchmężczyznniosło przez tłum. - Wszystko w porządku? - zapytał zaniepokojonyjeden z nich. Chester złapał się za czoło i wyczuł ranę.Machnąłlekceważącorękąi ruszył dalej bez wyraźnego celu. Desperacko szukając pomocy,instynktownie skierował się ku starożytnej medycynie.

Gorączkowoprzeszukiwał kieszenie płaszcza, ale nie znalazł jedynej rzeczy,którabyła dla niego ważna: tej żółtej kartki z pieczęcią. Gniewszybko zatriumfował nad bólem,a jedyne, co opuściło jego usta w tym momencie, to gniewne obelgi iprzekleństwa. To mogło trochę złagodzić jego ból,ale te wybuchy wściekłości nie były zbyt pomocne. Gorączkowopobiegł do przejścia z rynku w alejki i ruszył w drogę do celu,nie będąc pewnym, czy to sensowne przedsięwzięcie.

Znowudotknął czoła, znowu rozpaczliwie grzebał w kieszeniach. Potempróbowałzatamować krwawiącą ranę, ale nie szło mu to zbyt dobrze.Strużka napłynęła mu do oka, ledwo widział, gdzie stąpa. Mimoto po chwili skręcił w prawą uliczkę, na końcu którejznajdował się lek. Zatrzymał się i wycofał do drzwi domu, abywytrzeć krew z oka. Gdy już miał wyjść, zobaczył, że człowiek,z którymsię pokłócił i od któregomiał sakiewkę, wychodzi z domu lekarstwa. Natychmiast wycofał sięz powrotem w cień wejścia. Z westchnieniem ulgi zobaczył, że tendziwny mężczyzna nie spotka go, gdy będzie kontynuował swojądrogę w przeciwnym kierunku. Chester zawahał się. Czy nadalpowinien teraz iść do lekarza, do człowieka, któregouważał za dobrego przyjaciela? Do Markusa, któryzaoferował mu pomoc w ważnej sprawie, o którejwcześniej nikomu nie mówił?Sprawa tak wielkiej wagi dla niego i jego rodziny, a może i dlarodziny jego dziewczyny Agnieszki: mianowicie przywróceniaim honoru, odzyskania bogactwa, na którezasłużyli ich ojcowie, szanowani kupcy z Emmerich.

Ajednak postanowił wrócićdo domu i mocno pomyśleć o dzisiejszym zrujnowanym dniu. Zwestchnieniem odwróciłsię i poszedł do domu. Czy ten hanzeatycki dzień nie był dla jegoojca bardzo bolesny? Bardziej bolesne niż dla niego?

Postanowił,że będzie dziś dla niego wyjątkowo kochający. Kiedy wszedł domałegomieszkania, któredzielili z jedyną służącą, którabyła ich, ponieważ ojciec stracił pieniądze, reputację, aostatnio nawet jego żonę, kochającą matkę Chestera, jego ojciecbył w głębokim bólu,pogrążony w melancholii. . „Melancholia”,tak nazwał ją lekarz Markus, którejpomocy pilnie potrzebował i którągardził.

Jegoojciec siedział w fotelu z nietkniętym obiadem, sącząc tylkotrochę wina ze swojego kieliszka i wpatrując się w przestrzeń.Kiedy zobaczył wchodzącego syna, jego twarz trochę się rozjaśniłai objął go, pochylając się nad nim z miłością i przekazującmu Boże pozdrowienie. Następnie przyjrzał się bliżej swojemusynowi, a jego oczy rozszerzyły się z przerażenia na widokspuchniętego, przekrwionego oka. – Nalitośćboską, mójchłopcze, co się stało?

Chesterzaczął opowiadać ojcu o tłoku na rynku, roju podczas DniHanzeatyckich Emmericha, przepychaniach i krzykach kupcóworaz swoim nieszczęściu z belką. „Tak, ale dlaczego nieposzedłeś prosto do naszego przyjaciela Markusa, mógłcię połączyć!”,wykrzyknął jego ojciec. Chester zamilkł, zawstydzony, a potemwymamrotał. „Och, nie doceniłem rany i pomyślałem, że naszasłużąca może się mną zaopiekować swoimi domowymi lekarstwami.”„Więcpowinna to zrobić teraz!” powiedział zirytowany ojciec izadzwonił dla niej. Szybko pojawiła się równieżEva i krzyknęła, gdy zobaczyła swojego ukochanego chłopca,swojego Chestera, któregowychowała i kochała jak własnego syna po śmierci jego matki inadal go kochała i rozpieszczała, jakby był jeszcze małymdzieckiem. dziecko z rudoblond kręconymi włosami. Nie widziaławysokiego dziewiętnastoletniego mężczyzny, któryw lepszych czasach byłby prawą ręką ojca, spadkobiercą bogategohandlarza wełną vans'Heeren von Emmerich. Jedynąrzeczą, któranie zmieniła się przez lata, był mały znamię po prawej stroniepod kącikiem ust.

Chesterprzysunął stołek do boku ojca, wziął go za rękę i pogłaskał.Uśmiechnął się, ziewnął i zaczął drzemać. Otworzył oczyjeszcze kilka razy, potem jego powieki się zamknęły, jego rysyrozluźniły się i zapadł w głęboki sen. Chester cicho cofnąłrękę z dłoni ojca i w zamyśleniu patrzył przed siebie. Po razkolejny wróciłmyślami do rozmówz eleganckim mężczyzną, którychwalił się ledwie opisaną, ale ważną wizytówką.

Chesterpostanowił wycofać się do swoich kwater sypialnych i dokładniejobejrzeć sakiewkę. Wstał cicho, poprosił Evę o sprzątnięciekolacji i obiecał, że wróciza chwilę, aby czuwać nad snem ojca. W swojej komnacie usiadł nabrzegu łóżka i wymacał ten dziwny worek. Wewnątrz była wyłożonadelikatnym jedwabiem i zdawała się składaćz dwóchwarstw. Nigdzie jednak, ani wewnątrz, ani na zewnątrz, nie widziałsposobu na dostanie się do przestrzeni między dwiema warstwami bezich uszkodzenia. Rozczarowany, zrezygnował z dochodzenia i ukryłtorbę w sekretnym schowku swojej szafy. Wróciłdo pokoju, w którymspał jego ojciec, a ja usiadłem w fotelu naprzeciwko niego. KiedyEva wykonała wcześniej przydzielone jej zadanie, udała się doChestera i zaczęła oczyszczać jego ranę.

Rozdział3

Marypobiegłado małegomieszkania, któredzieliła z chorą matką, z koszem na brudną bieliznę. Ojciec ibrat odpływali przez dwa lata na kogu * bogatego kupca, ojciec jakosternik, brat jako chłopiec okrętowy. Od tego czasu nigdy więcej onich nie słyszeli. Teraz cały ciężar małego gospodarstwadomowego spoczął na jej barkach.

Marybyłasprawna i mimo wszystko pełna radościżycia,lubiana przez wszystkie gospodynie w okolicy, którychprała iz którymiteż lubiła pogawędzić. W szczególnościEva, pokojówkaz sąsiedztwa, była jej dobrą przyjaciółką, a Chester, kiedyprzeprowadził się w te okolice w wieku czterech lat, znalazłzaciekłego i nieustraszonego obrońcę w swoim małym sąsiedzie,trzy lata starszym od niego. Nie obchodziło jej, że nie jestjeszcze mężatką, cieszyła się wolnością i własnym życiem.Była jednak sąsiadka, któraspojrzała na nią groźnie,bo jej mąż odważył się kiedyś na widok Mary pstryknąć ustamii powiedzieć: „Hej jeleń!

Nigdymu tego nie wybaczyła i od tamtej pory była jeszcze bardziejjadowita w stosunku do męża niż zwykle. Rozpieszczała ją więcmęka bezdzietności, któraprzyniosła jej reputację bezbożnej służebnicy. Mary nic o tymnie wiedziała i była dla niej tak samo przyjazna jak dla wszystkichinnych, co jeszcze bardziej rozwścieczyło zawsze gniewną Trude.

Alezgubą Marybyłjej związek z cioteczną babką Ulanth Dammartz, o którejwiedziała niewiele lub nic, ponieważ jej rodzice celowo ukrywaliprzed nią tę historię.

Ulanthmieszkała w swoim rodzinnym mieście jako córkaszanowanej rodziny Emmerichówokoło 1500 roku, ale w 1506 roku zostałaosądzonaza czary i uwięziona w zamku Dinslaken przez księciaJohannesa von Kleve.

Ulanthpopadła w głęboką melancholię z powodu nieszczęśliwej miłościi szukała pocieszenia i pomocy Bożej w klasztorze św. Brygidy wMarienborn. Inne młode zakonnice i nowicjuszki wydawały się takpełne współczucia, że ​​onerównieżzaczęły się dziwnie czuć i zachowywać. Plotki bardzo szybkorozeszły się wśródludzi, a wezwania do oskarżenia Ulanth o bycie czarownicą stawałysię coraz głośniejsze. W końcu w 1516 r., 41 lat przed DniamiHanzy w Emmerich, została postawiona przed sądem, a jej zamieszaniei tortury doprowadziłyUlanth do pełnego„przyznania się”. Tak, obcowała z diabłem, tak, dał jej owoci prosił, żeby ten owoc oddała innym zakonnicom, żebyi one byłypoddane diabłu, a ich dziwne zachowanie miałocośwspólnegoz tym romansem wskazał mu. To było dziwne i niejasne, jak potoczyłasię ta historia. Niektórzytwierdzili, że zmarła w Dinslaken po sześciu latach więzienia,inni twierdzili, że jej rodzina wykupiła ją za darmo i zabrała wtajne miejsce.

Słyszałate pogłoski, którebyły bardzo mile widziane przez zazdrosną Trude, podczas wizytykrewnego z Kleve i była dziko zdeterminowana, by zniszczyć Marytąhistorią.W czasach Dni Hanzeatyckich w Emmerich nadal odbywały się palenieczarownic w okolicach Emmerich iw Niemczech. Na ludzi wciąż łatwobyło wpływać, wciąż wierzyli w najśmielsze plotki i wyjaśnialito, czego nie mogli zrozumieć za pomocą czarówi złego oka.

Marypowoli traciła jednego czy dwóchklientów,którzyzakłopotani bełkotali jakieś wyjaśnienia. Desperacko próbowaławytłumaczyć to zachowanie, ponieważ nie była świadoma żadnychprzeoczeń. Ale w miarę upływu czasu trudno jej było zachowaćpogodny uśmiech. Powoli dręczyły ją złe sny, w którychwoda, którawydawała się tak odległa, miała być ukojeniem dla jej płonącegociała. Nie była już w stanie wystarczająco wspierać matki pracą,powoli traciła promienną osobowość i odwagę. A kiedy Eva – corobiła od czasu do czasu – odwiedziła ją na pogawędkę, Marywybuchnęła i opowiedziała przyjaciółce o swoim wielkim smutku.

Evasłuchałajej opowieści z rosnącym przerażeniem i nie wiedziała, copowiedzieć. Przytuliła swoją przyjaciółkę, to wszystko, o czymmogła w tej chwili myśleć. Potem przerwałauściski powiedziała stanowczo: „Chester musi wiedzieć, on nie wierzy wte bzdury o czarownicach, wiem to, ponieważ wiedziałam o tym, kiedybył młody i lubił słuchaćopowieści, któreja opowiadałam”. Po czym dała jej serdecznego buziaka w policzeki wróciłado domu. Ale pomimo całego podniecenia związanego z raną Chestera,nie zdążyła powiedzieć mu o Mary. Poza tym czuła, że ​​rannyChester miał tego dnia dość żalu. Pomimo ich bliskiego związku,inne jego sekrety pozostawały przed nią ukryte. Postanowiła więcpoczekać z wiadomością do następnego ranka. Obudziła swojegopana, któryjeszcze spał w swoim fotelu, zaprowadziła go do jego sypialni,zgasiła świece i kominek i poszłado łóżka.Ale minęłodużoczasu, zanim zapadła w niespokojny sen.

Następnegoranka poprosiła Chestera, aby dołączył do niej na chwilę wkuchni, zanim jego ojciec zjawi się na śniadaniu. Zdumiony Chesterspełnił jej prośbę, nieświadomy nowej katastrofy, którago czeka.

OdważnaEva starała się zachować spokóji rzeczowość w swojej historii, ale kiedy zrzuciła wszystko zpiersi, wybuchnęła płaczem iw desperacji upadła na krzesło wkuchni. Chester stał przed nią w milczeniu, jakby nie mógłpojąć okropności tego, co właśnie usłyszał. Jedno było dlaniego jasne: on i Mary musieli uciec, w miejsce, gdzie mogliby sięna chwilę ukryć, gdzie na razie byliby bezpieczni. Musieli znaleźćdla ojca jakieś wytłumaczenie, którebyłoby wiarygodne i nie obciążało go niepotrzebnymizmartwieniami. Chester nie wychodził z kuchni bez słowa, że ​​chceiść prostodo Mary, żebyjak najszybciej ustalić z nią plan.

Przyszłomu do głowy, że jego nieufność wobec Markusa była być możenieuzasadniona, że ​​wizytaeleganckiego dżentelmena była przypadkowa i nic nie znaczyła. Wdrodze do Maryi postanowił nie odrzucać tej pocieszającej myśli.Być może tutaj była pomoc, którejdesperacko szukał. Kiedy zapukał do drzwi sąsiada, z początku nicsię nie działo. W domu było śmiertelnie cicho. Zapukał ponownie,tym razem mocniej. Potem usłyszał powolne, niepewne kroki. Drzwifrontowe lekko się uchyliły, a kiedy Mary rozpoznała swojegochłopaka Chestera, wpuściła go do środka i szybko ponownie jezamknęła. Chester rozłożył ramiona, a ona przyjęła komfortjego uścisku.

Rozdział4

Agnieszkanarzekała.Otarłapot z czoła. Właściwie nie miała powodówdo narzekań. Przemysł mięsny kwitł, było jasne, że HanzeatyckieDni w Emmerich przyniosą do ich kasy dość pieniędzy, by ona i jejojciec mogli na chwilę zapomnieć o troskach. Ale to byłaciężkapraca i nie tylko ona, ale także jej ojciec coraz częściej chwytałją za plecy obiema rękami i siadał jęcząc.

Alemyśli Agnieszki wciąż uciekały od jej bieżących spraw dotajemniczej kartki. Podczas pracy raz po raz przychodziła do niejkusząca myśl, by powierzyć wszystko ojcu i przedyskutować z nim,co robić i czy to odkrycie jest niebezpieczeństwem, czybłogosławieństwem.

Alejej niepewność ją powstrzymała.

Wkońcu dzień się skończył, Agnes i jej ojciec uprzątnęlistoisko, nie został ani kawałek mięsa, jej kasa byłapełnatalarów,a ojciec z zadowoleniem spoglądał wstecz na ten pracowity dzień.

Wdrodze do domu Agnieszka zamilkła. Zastanawiała się izastanawiała, czy powinna podzielić się swoim sekretem z ojcem,któremuzawsze wszystko mogła zwierzyć. Odłożyła decyzję do czasu, gdyzjedli razem kolację i stłumiła lament, którymógłwzbudzić podejrzenia jej ojca.

Kiedywrócilido domu, wspólneprzygotowywanie posiłku rozproszyło ją i postanowiła pozostawićprzypadkowi, czy chce pokazać ojcu kartkę, czy nie. Pracowity dzieńją zmęczył, ojciec też rozsiadł się wygodnie w fotelu i zapaliłfajkę, bo mimo swojej biedy nie chciał się obejść bez tejnowomodnej przyjemności.

Agnesczekała, aż się rozjaśni, i pogrążyła się w rozmyślaniach.Potem odetchnęła z ulgą, a kiedy jej ojciec z miłością zapytał,czy jest tak wyczerpana po całym dniu, wybuchnęła. Wyjęłakartkę, pchnęła ją w stronę ojca i opowiedziała mu całądziwną historięod początku do końca. Jej ojciec zbladł, gdy zobaczył pieczęć zinicjałami G.D. piła. Szybko schował go pod kufel z piwem ispojrzał zaskoczony na córkę.„Musisz stąd natychmiast uciekać!”– zawołał. „Dobrze, że przebrałeś się zachłopca,to cięochroni.” Agnesposłałamu zirytowane spojrzenie.

Coto oznaczało? A gdzie było zagrożenie? Ale ojciec najwyraźniejsię spieszył. Rzucił fajkę na pusty talerz i pozwolił, by cennazawartość spłonęła bez palenia, przyniósłtorbę podróżną i kazał Agnes spakować tyle starych spodni ikoszul, ile tylko mógł,oraz parę butów.Potem wziął nieokreślony skórzanyworek, wsunął do niego dużą porcję talarówi podał jej. „Ukryję twoją kartę w tym bucie i jutro bladymświtem popłynieszdo Harderwijk małąłódką Hannesa, mojego najlepszego przyjaciela z młodości.Będziesz tam za trzy godziny. Wciąż jest mi coś winien,uratowałem mu kiedyś życie, nie odmówi.Tam zawiezie cię do ciotki twojej matki Adele z listem, któryzaraz napiszę. Możesz jej tylko pokazać kartę, ona będziewiedziała jak sobie z tym poradzić.Zostańtam, aż skończą się Dni Hanzeatyckie. Agnes była zbytoszołomiona, by wypowiedzieć choćby słowo protestu. Bez słowaposłuchałaojca, chociaż nie miała pojęcia, dokąd zaprowadzi ją tapotencjalnie niebezpieczna przygoda.

Kiedysię pakowała, jej ojciec usiadł przy stole w salonie, przyniósłpapier,pióroi atrament i zaczął pisać nieszkodliwy list do cioci Adele. Gdybyosoba niezaangażowana przeczytała ten list, nic w żadnym zdaniunie wydałoby jej się podejrzane. Bo tylko on i ciotka jego żonyzrozumieliby zaszyfrowaną wiadomość, którąwspólnieuzgodnili lata temu, gdyby któryśz krewnych potrzebował bezpiecznego schronienia na jakiś czas.Napisał więc do swojej ciotki, któraz pewnością dobrze zrozumiałaby ten tekst.

OjciecAgne wyprostował się. Cieszył się, że może znowu używaćdługopisu zamiast noża rzeźnickiego iz nostalgią wracał myślamido czasów,kiedy zapisywał sprzedaż i zyski w swojej księdze rachunkowej.

Tejnocy ojciec i córkamałospali. Co przyniesie przyszłość? Kto byłby podejrzliwy, gdyby ichcórkanagle zniknęła? I czy ktoś zauważył jej dziwną przemianę wchłopca?Możebyłoby lepiej, gdyby Agnes wyszła teraz, zanim któryśz nich zada niewygodne pytania. Po prostu powiedziałby, że jegodziecko odwiedza chorą cioteczną babkę wHarderwijk, żebysię nią opiekować. Z pewnością szybko znalazłby się chłopak,którypomógłbymu przy stoisku z mięsem.

Kiedynastępnego dnia bladym świtem Agnes usiadła na łodzi Hanne zeswoimi siedmioma rzeczami, wyraźnie usłyszała westchnienie ulgiojca.

Rozdział5

Wobliczu niebezpieczeństwa, w jakim znajdowała się jej sąsiadkaMary i zdezorientowanych przeżyć jej ulubionego Chestera, któryopowiadał jej o swoim spotkaniu z dziwnym panem, Eva stała sięwalczącą lwicą. Poprosiła krótkoMaryję, aby do nich przyszła i natychmiast wróciłaz zaproszeniem do matki Maryi. W zaproszeniu było napisane, żematka Mary ma być gościem Herr s'Heeren na czas nieokreślony,ponieważ Maryi Chester majądo wykonania ważną, tajną misję w Harderwijk w imieniu HerrMayor. Zaproszona osoba poczuła się bardzo zaszczycona, wręczucieszyła się na myśl, że burmistrz tak wysoko ocenia zdolnościjej córki.

Terazwszystko musiało dziać się bardzo szybko. Eva wątpiła, czypomysł Chestera, by najpierw zobaczyć się z Markusem, był dobry,ale ponieważ też nie miała lepszego, pozwoliła mu odejść zeszlochem.

Chesterwziął torbę z sekretnej kryjówkii udał się doMarkusa, mężczyzny,któryzawsze był dla niego ojcem.

Dręczonyponurymi myślami więcej biegł niż szedł do apteki. Asystentotworzył mu drzwi i zaprowadził go do pokoju zabiegowego Markusa,którybył jednocześnie laboratorium z tajemniczymi tyglami i kolbami.Przyjął go serdecznie, poprosił, aby usiadł, i nie trzeba mu byłowiele mówićo naturze pomocy, o którąpoprosił goChester. WięcChester siedział teraz przed około 40-latkiem o lodowatoniebieskich oczach i jasnej skórze,któregopełne, ciemnoblond włosy opadały mu na twarz, podczas gdy jegozręczne ręce rozwiązałybandażChestera i przyjrzał się bliżej w oko i ranę. Blizna na jegonosie była lekko czerwona i Chester zastanawiał się, z jakiejokazji ją dostał.

Alepotem powiedział z niezwykłym chłodem w głosie: „Dlaczegopokłóciliściesię z tym szlachetnym panem, któregozaprosiłem na spotkanie na rynku? Dlaczego nie przyniosłeś mitorby, którącidał,którejzawartość jest dla mnie tak ważna?Sparaliżowanyszokiem Chester był w stanie tylko bełkotać, ale potem wyciągnąłtorbę i podał ją lekarzowi.

Otworzyłje i dotknął palcem tego, co podejrzewał, że jest w środku. Zrozczarowaniem stwierdził, że torba jest pusta. Spojrzał spodełbana Chestera i zapytał z wyrachowanym chłodem:„Brakujetu czegoś bardzo ważnego, dlaczego mi tego nie dasz?” Chesterwyjąkał wyjaśnienie. „Bardzo mi przykro, ale wyznaczono mi złągodzinę spotkania z Panem i spóźniłemsiępół godziny, co wprawiło go w zrozumiałą wściekłość ikrzyczał na mnie tak głośno,żeprzechodnie patrzyli na nas ze zdziwieniem i nieufnością. Kiedydżentelmen to zauważył, szybko pchnął torbę w moją stronę iwarknął,żebym natychmiast wyszedł i przyniósłtorbę tobie. Kiedy włożyłem torbę do kieszeni, zorientowałemsięzbyt późno,żesię otworzyła i prawdopodobnie zgubiłem jej zawartość”.Ostatnie słowa były ledwo słyszalne. Chester pochylił głowę wdesperacji, nie bardzo wiedząc, za co jeszcze mógłbyprzepraszać. Co zaskakujące, Markus początkowo wydawał sięusatysfakcjonowany tym wyjaśnieniem. Kazał mu przynieśćzapieczętowany list z adresem do Harderwijk i zanieść go wraz zpozornie pustą torbą do tamtejszego pana Rödderna.Byćmoże nadal może być przydatny dla adresata.

Chesterodetchnąłzulgąi udał się do domu, zdeterminowany, by niezawodnie dostarczyćzarównolist, jak i torbę.

Rozdział6

Kiedywróciłdo domu, zobaczył, żebagażei Mary są już w holu, a kiedy goniec zobaczył Chestera, pobiegłpowiedzieć kierowcy krytego wozu, że jego podróżnicy są jużgotowi do odwiezienia do Harderwijk. Pożegnanie z bliskimi byłotrudne dla obojga, ale ukrywali swoje uczucia i szybko wyruszali wnieznane.

Podróżbyła trudna, siedzenia twarde, południowe słońce prałobezlitośnie z nieba, więc Chester i Mary byli zadowoleni, gdysamochódw końcu zatrzymał się przed okazałym domem w Harderwijk. To byładres na kopercie, Chester zdążył go już zapamiętać. Służącyotworzył im drzwi, zaprowadził ich do biblioteki swego pana ipoprosił, aby rozsiedli się wygodnie w fotelach. Wziął bagażi obiecał, że zaniesie go do pokoi gościnnych, w którychoboje będą spali.

Gospodarznie spieszył się z powitaniem. Odkąd znalazł torbę z żółtąkartką i literami G.D. znalezionego na pieczęci w bibliotece jegoojca, starał się postępowaćzgodnie z instrukcjami, którezałączył. Ale teraz, kiedy ten młodzieniec zgubił kartę, musiałpolegać na swojej pamięci.

Todzieci konkurentówbiznesowych ojca miał on, syn, wyrzucić z interesu. Młodysyn Herr von s'Heeren byłważniejszy z tej dwójki.Nic nie znaczący ojciec i brat młodej damy zniknęli na morzach,któremiały czas. Ale młodzieniec był cennązdobyczą, chociaż byłoby lepiej, gdyby przyjechał z córkąbogatego handlarza wełną.

Ponieskończenie długim czasie drzwi się otworzyły i wszedł pandomu. Był to nikt inny jak dżentelmen, któregoChester spotkał na rynku w Emmerich. Chester zbladł. Ale ku swemuzdziwieniu powitał ich przyjaznym wyrazem twarzy i powiedział, jakbardzo się cieszy, że może być ich gospodarzem. Poczęstowano ichwystawnym posiłkiem, a następnie zaprowadzono ich do pokoigościnnych. Oba pokoje znajdowały się obok siebiealenie miał drzwi łączących. Jednak po krótkimczasie Chester i Mary odkryli, że ich drzwi do korytarza sązamknięte. Byłeś uwięziony!Powoli robiłosięciemno, nocny stróż robił obchód,a Chester desperacko zastanawiał się nad wyjściem. Próbowałotworzyć okno, ku swojemu zdziwieniu mu się to udało i spojrzał wdół. Podarł prześcieradło,związał paski, przymocował „sznur” do krzyża okna i zszedł.Po zejściu na dół stanął przed nocnym stróżem, którychwycił go za kołnierz i krzyknął: „Mam cię, kolego?”Nierzadko zdarzałosię,że złodzieje się kręcili, ale było to naprawdę niefortunnewydarzenie dla Chestera, tak jak on nie spodziewaj się, że wpadniena kogoś z Gildii Złodziei. Burmistrz Harderweijk wydał rozkaz, żejeśli któryśze złodziei zostanie złapany na gorącym uczynku, czy to w dzień,czy w nocy, ma zostać natychmiast zabrany do jego domu, więcbiednego Chestera związano i przyprowadzono przed lorda. Ku jegozaskoczeniu, Chester padł przed nim na kolana i niechętnie błagałgo o uratowanie towarzysza podróży, którybył zamknięty i uwięziony w pokoju gościnnym z bogatym Herr vonRöddernem,po tym jak poproszono go o dostarczenie listu i tajemniczą torbę,obie wydawały się być niezwykle ważne dla ich bogategogospodarza. On, Chester, zdołał uciec z niewoli, ale niestetypobiegł prosto pod nogi nocnego stróża. Oszołomiony burmistrzkazał mu wstać i przyjrzał mu się uważniej. Rysy jegozniesmaczonej twarzy przypominały mu z bardzo, bardzo dawnejprzeszłości obraz człowieka, z którymspędził tak wspaniałe wakacje w King's Lynn i któregolosu nie znał, co coraz bardziej mu przeszkadzało. bardziejboleśnie świadomy późno. Kiedy w końcu odkrył znamię Chestera,zapytał go o jego imię i pochodzenie. Mimo swojej niefortunnejsytuacji zyskał niewytłumaczalne zaufanie do obcego mężczyzny i zzapartym tchem opowiedział całą swoją historię,wielokrotnie przerywając sobie i błagając go, by uratował swojądziewczynę Mary z rąk szemranego bogatego dżentelmena. Wtedyburmistrz zorientował się, że ma do czynienia z synem swojegoznajomego z dzieciństwa i natychmiast nakazał swoim poplecznikompolicji przeszukanie domu „zacnego” panaRödderna.Zespółbył szybki i skuteczny: wkrótcewróciłaz Mary, z wciąż nieotwartą kopertą i torbą. Jednak w jakiśniewytłumaczalny sposóbszlachetny dżentelmen im uciekł. Wydawałosię,że emocje tej nocy jeszcze się nie skończyły. Gorliwy nocny stróżprzyprowadził nowego więźnia przed burmistrza. Był to dziwnymłody człowiek, którytwierdził, że jego cioteczna babka zemdlała i że desperacko szukadla niej lekarza w środku nocy w obcym mieście. Ale stróż nocnybył podejrzliwy i powiedział, że nocny sen burmistrza i tak zostałzakłócony, więc nie było potrzeby podejrzanego. Kiedy Agneszostała przywieziona, Mary i Chester nie mogli uwierzyć, jakprzemienionego przyjaciela zobaczyli.

Aleteraz stracili wszelką ostrożność,padli sobie w ramiona i zapytali Agnes, co ją tu, u licha,sprowadziło. Agnes jednak wpatrywała się w torbę, którawciąż leżała na stole w pokoju burmistrza i patrzyła na Chesteraz nagłą i niewątpliwą paniką. Prawidłowo zinterpretował jejminę i powiedział: „Burmistrz jest po naszej stronie, wszystko muwyznaliśmy!”Agnieszka odetchnęła z ulgą. Trudno jej było opowiedzieć oznalezieniu karty z pieczęcią, ale zaufała swoim przyjaciołom iopowiedziała też o kluczu do sekretnej skrytki, któryjej cioteczna babka zawsze nosiła na srebrnym łańcuszku na szyi.Ale potem krzyknęła: „Potrzebujemy lekarza, moja biedna Adele,jak ona będzie?” Burmistrz uśmiechnął się. „Starszej panijuż udzielono pomocy, nie panikuj, miała tylko lekki zawrótgłowy!” Agnieszka odetchnęła z ulgą.

Jakpotoczyła się tahistoria, możnaniestety opowiedzieć jedynie w formie podpowiedzi.

Srebrnymkluczem ciotecznej babki można było otworzyć większą skrzynkę,w którejpękaty klucz prowadził do rzymskiego zamka podnoszono-przesuwnego,któregomechaniki większość ludzi w średniowieczu już nie znała.Podwójnawarstwa torby została rozcięta na polecenie burmistrza, w środkuznajdował się papier ujawniający nazwę klasztoru, w którymmiała zostać otwarta skrzynia z takim rzymskim zamkiem. Były tamdokumenty sprzed dziesięcioleci, z którychwynikało,żenie tylko dwóchuczciwych kupcówzostało niesprawiedliwie pozbawionych swoich rzeczy.

Chesterowi,Agnes i Mary nie pozwolono nikomu powiedzieć, jak dokładnie to sięstało. Niestety my czytelnicy musimy z tym żyć. Ale możemy sięcieszyć szczęśliwym powrotem trzech przyjaciół do domu i tym, żeniegdyś bogaci panowie, którzyhandlowali piwem i materiałami wełnianymi, znówzostali uhonorowani i szanowani.

Aha,i chciałeś wiedzieć, co stałosięz wrogiem Mary, złą Trude?Zostałaskazana na jeden dzień na stosie za zniesławienie, po czym stałasię bardzo cicha, a nawet życzliwa dla męża.

Epilog

Rok1980 był ważnym rokiem dla Hanzy, któranigdy oficjalnie nie została rozwiązana. W tym samym roku w Zwollepowstała „Nowa Liga Hanzeatycka” jako „żyjąca i kulturalnawspólnotamiast”, którejcelem jest partnerstwo społeczne w celu promowania transgranicznegohandlu i turystyki.

„NowaHanza” akceptuje tylko te miasta, którejużw średniowieczu były częścią Ligi Hanzeatyckiej. Jednym z nichjest Emmerich am Rhein. Nasza historia, którątu opowiedzieliśmy, jest częścią wspólnegoprojektu kulturalnego.

Prologas

Ko nežinojo mūsų istorijos herojė,bet iš dalies jos tėvas ir tikrai „Google“:

Nuo 828 m. Emmericho dokumentas buvo vadinamas „Villa Embrici“,o 1233 m. miestas gavo miesto teises su seniausiu išlikusiu miesto herbu. XIV amžiauspabaigoje Emmerichas tapo didžiosiosHanzos sąjungos,kuri viduramžiaisatstovavo pirklių,prekiaujančių Šiaurės,Vidurio ir Rytų Europoje, interesams, nariu.

Tuometu Emmerichas buvo alaus daryklųir vilnos audimo centras. Tačiau Hanzos miestų konferencijoseHanzos dienųšeimininkais dažniausiai būdavo Liubekas ir Hamburgas, nes tokssusitikimas kainavo brangiai ir atimdavo daug laiko.

Bet1567 m. Hanzos diena įvyko Emmerich Kreuzherrenkloster gražiame Emmeriche, pavadintame „Embrica Decora“.Deja, nieko apie tai nežinome,nes visi seni dokumentai buvo sunaikinti per II pasaulinįkarą.

Štaikodėlnuo šiolvaizduotė turi teisę.

1 skyrius

Garsiaiatsidususi Agnė atsisėdoant dulkėtopurvo kelio. Šiandienbuvo dar viena diena, kai saulėbe gailesčionusileido įEmmericho miestą. Ir tai visų laikų, kol Emmeriche vyko Hanzosdiena. Oras buvo tvankus, žemė sausair Agnes, kaip dažnai,galvojo, ar bus geras apynių derlius,kuris anksčiaubuvo toks svarbus jos tėvui ir jo populiariai skystai prekei.Atmetusi šią tuščią mintį, ji papurtė galvą.Ji turėjosavo problemų,dėl kurių reikėjo nerimauti.

Pavyzdžiui,pinigai jai ir jos tėvui ir vėlbaigėsi.Štaikodėl šią retą HanzosdienąEmmericheAgnesėturėjo labai pasistengti, kad parduotų mėsą, kuria dabar prekiavojos tėvas. Ji nesuprato tiek tų ypatingųdienų,kurios sujaudino visą miestą, kiek jos tėvas, kaip buvęsturtingas prekybininkas, bet tikėjosi, kad keli tavernosprižiūrėtojai pasirūpins jos tėvopasiūlytamėsa..

Agnėnusišluostė prakaitą nuo kaktos ir juodus plaukus nuo veido. Josstori plaukai galėjo apsaugoti akis nuo kaitrios saulės, betkiekviena jų sruogelėvėlir vėldilgčiojodešinęakį.

Jiatsiduso, aiškiaiprisimindama šlovingus laikus, kai jos tėvasdar buvo turtingas, gerbiamas pirklys ir priešjosvaliąmintys vis grįždavo į tasgražiasdienas. Jos tėvasdažnaiatveždavo jai vertingų dovanų iš miestų, kuriuose prekiavo. Jibuvo tik mažamergaitė,kai jis papasakojo jai savo kelionių istorijas. Tos nerūpestingosauksinės dienos jau seniai praėjo. Sunkia širdimi jai tekoatiduoti savo drabužiusir brangius papuošalus,kuriuos laikė slaptame skyrelyje tėvo rašymospintelėje.Vieną dienąjostėvaspaėmėviską, ką buvo galima bet kokiu būdu parduoti, kad gautų pinigų,kurių visurtrūko.Agnes niekada nežinojo, dėl ko jos tėvasgrįžonamo toks prislėgtas. Tačiau galiausiai ji manė, kad mėgavimasisalumi, kuriuo jis prekiavo, turėjo būti pernelyg viliojantis jįpatį. Ji nežinojo, kiek neteisybės padarė savotėvui.Net jos tėvasneįtarė,kokios intrigos jis tapo auka. Ar tai buvo konkuruojantysprekybininkai? Arba galingi tarybos nariai?

Betatgal į dabartį.Po ilgų Agnesėsir jos tėvo diskusijų ji įtikino jį padėti naujame mėsininkodarbe. Tačiau būdama jauna moteris toli šioje visuomenėjenepasiekei. Jei tėvas jai nebūtų buvęstoks malonus, ji jau būtų ištekėjusi. Norėdama išvengtišioniekšiško papročio, Agnes akimirksniu nusikirpo ilgas, storasspynas. Ji su viltimi prisiminė laikus, kai retkarčiaisjai buvo leista palydėtitėvą į jo keliones laivu, o sūrus jūrosvėjasprivertėslinkti slenkančius plaukus. Ji vėl atsisakė šių sentimentaliųpraeitiesminčių,apsivilko dėvėtas kelnes ir senus tėvui priklausančius marškiniusir praktikavo rimtąjauno vyro žvilgsnį, kuris atrodė įtikinamai. Niekam nebuvoleista sužinoti, kas slepiasi po šia kauke.

Nenoromisji atsistojo ir patraukė į Emmericho turgaus aikštę. Dvejojęsjos žvilgsnis nuklydo į prieš akis vykstančius spalvingusįvykius. Ji prasiskverbė pro minią ir stebėjo daugybę prekeivių,kurie čiasusirinko dėlEmmericho Hanzos dienų:audinių prekeivius,kurie pagal kokybęrūšiavo audeklo varžtus, visus nuostabius šilkus, vietiniusvilnonius audinius ir prieskonius. prekybininkai, kurie pardavinėjotokius egzotiškus prieskonius, kaip juodieji pipirai, gvazdikėliai,cinamonas, imbieras, muskato riešutasir visi kilnūsingredientai, dėlkurių ištaigingas patiekalas yra delikatesas. Be to, aludariai,vyno prekeiviai iš Reino kraštoir žvejai,kurie vienas su kitu negalėjonepalyginti ir negirti savo laimikių.

Kaižmonėssmalsiai būriavosinuo vieno kiosko prie kito, jie vis stumdėAgnę,kuri, regis, jų nepastebėjo.Galiausiai ji priėjoarti savo tėvoprekystalio. Prie prekystalių kiektoliau užjo ji staiga išgirdo garsų dviejųžmoniųginčą irsustojo, susižavėjusi,nepasisveikinusi su tėvu. Ji negalėjo suprasti, apie ką vyraikalba, nes žmonės pro ją nuolat eidavo ir šnekučiuodavosi.Tačiauvienąiš vyrų ji iškart atpažino:tai buvo jos geras draugas Česteris,kuris, atrodo, jos nematė. Kai kitas, elegantiškas, tikraipasiturintis džentelmenas,pastebėjojos dėmesį, jis staigiai nutraukė pokalbį, iš paltokišenėsištraukė piniginę,atidarėją, pusiau ką norsištraukė,maldaujamai pasikalbėjosu Česteriuir atidavėjį,nepaisant to, kas kątik įvyko. Ginčyti maišelį su akivaizdžiai vertingu turiniu.Netrukus po to jos vaikinas pralėkė pro ją bežodžioir nekreipdamas dėmesioįAgnesąirdingo minioje. Agnėsuglumusi pažvelgė į jį, prieš nukreipdamažvilgsnįį kitą.

Jisilgai žiūrėjo į Česterį, kol suprato, kad yra stebimas. Bet kojis nematė – irAgnesė– tai, kad Česteris, akimirką dvejojęs,desperatiškaibandė į savopalto kišenęįmesti maišelį, kurį jonerangumas šiektiek atplėšė.Jis nepastebėjo, kad kažkasiškrepšioiškritotiesiai ant grindų.Nieko neįtardamas jis paskubomis per minią nuskubėjo į kitąturgavietėspusę.Agnesėpastebėjo,kad dingo krepšio turinys. Ką ten pametė jos vaikinas?

Greitasapsižvalgymas,kad įsitikintų, ar ji nėra stebima, ir Agnė greitužingsniunuskubėjo į įvykio vietą.

Antgrindųbuvo gelsva kortelė, kuri, jos manymu, turėjo būti maišelioturinio dalis. Centre buvo vaškoantspaudo atspaudas, kuriame inicialai G.D. buvo įspausti.Kąreiškėtosraidėsant kortelės ir kodėl Česterissusiginčijosu šiuožmogumi?Ketindama tai išsiaiškinti, Agnes akimirksniu pasiėmė jį irįsimetė į švarko kišenę. Tik tada ji pateko į savotėvostendą.Jis jau nekantriai laukė josir atidarėsavo stovo palapinės stogo medines sijas. Tik iš pirmožvilgsniojis atpažinosavo dukrą,kurios trumpi plaukai pabrėžė vyriškus bruožus.Išsigandęsir sutrikęs jis pradėjostatyti savo stendą.Agnes atsigręžė į dėžesir pradėjoruoštiįvairiąmėsą pirkėjams.Tačiaujos mintys liko prie rastos kortelės. Ji jautė poreikį apie taipasikalbėti,bet nusprendėpatylėti. Netrukus atsirado pirmieji prekėmissusidomėjęasmenys.

2 skyrius

Elegantiškasvyras, su kuriuo Česterisginčijosi,išnelaimėsnusišluostėkaktą, slinkdamas per turgaus aikštę toliau nuo veiksmo. Agnesėturėjo susikaupti, kad sutelktų dėmesį į klientus ir išvengtųklausiančiotėvožvilgsnio.Tuo tarpu Česterisnuskubėjo,nekreipdamas dėmesioįkryptį irdaugybęžmonių,kertančių jo kelią. Jis atsitrenkė į medinęsiją, kurią perminiąnešė du vyrai. "Ar tau viskas gerai?" vienas iš jųsusirūpinęspaklausė. Česterissuspaudėuž kaktos ir pajuto žaizdą. Jis atmestinai mostelėjo ranka irtoliau keliavo neturėdamasaiškaustikslo. Trokšdamas pagalbos, jis instinktyviai patraukė į senovėsmediciną.

Jisįnirtingaiieškojosavo palto kišenėse, bet nerado vieno jam svarbaus dalyko: šiosgeltonos kortelėssu antspaudu. Pyktis greitai nugalėjo skausmą,o išjolūpųtą akimirką paliko tik pikti įžeidimai ir keiksmažodžiai.Tai gali šiektiek palengvinti jo skausmą,bet tie pykčiopriepuoliai tikrai nebuvo naudingi. Įtemptai jis nubėgo į perėjimąiš turgavietėsį gatvesir leidosi įtikslą, neįsitikinęs, kad tai prasminga įmonė.

Vėlpalietėkaktą, vėl beviltiškai rausėsi kišenėse. Tada jis bandėsustabdyti kraujuojančią žaizdą, bet tai nelabai pavyko. Jam įakį išbėgo srovelė, sunkiai matė, kur žengia. Nepaisant to, pokurio laiko jis pasuko į dešinę alėją, kurios gale buvo vaistai.Jis stabtelėjoir pasitraukėį vieno namo duris, kad nusišluostė kraująiš akies. Ruošdamasisišeiti,pamatė, kad vyras, su kuriuo susikivirčijoir iškurioturėjopiniginę,išeina iš medicinosnamų.Jis iškart pasitraukė atgalįįėjimo šešėlius.Su palengvėjimuatsidusęs jis pamatė, kad tas keistas žmogus jo nesutiks, kai jistęsė savo kelią priešingakryptimi. Česterisdvejojo. Ar jam dabar vis tiek kreiptis į vaistus, pas vyrą, kurįlaikė geru draugu? Markui, pasisiūliusiam padėtiišspręstisvarbų reikalą, apie ką jis anksčiau niekam nesakė? Reikalas,kuris buvo labai svarbus jam ir jo šeimai, taip, galbūtir jo draugėsAgnes šeimai:būtentatkurti jųgarbę, atgauti turtus, kurių nusipelnė jų tėvai,gerbiami Emmericho pirkliai.

Irvis dėltojis nusprendė grįžtinamo ir gerai pagalvoti apie šiandienossugadintądieną.Atsidusęs jis apsisuko ir patraukė namo.Argi šiHanzos diena nebuvo labai skausminga jo tėvui?Skausmingiau nei jam?

Šiandienjis nusprendė būti jam ypač mylimas. Kai jis įėjo į nedidelįbutą,kurį jie dalijosi su vienintele jų tarnaite, kuri buvo jų,nes tėvasprarado pinigus, reputaciją ir net neseniai žmoną, mylinčiąChesteriomotiną,jo tėvasbuvo giliai apimtas ir melancholijos. . „Melancholija“– taipją pavadinogydytojas Markusas, kurio pagalbos jam labai reikėjoir kurį jis niekino.

Jotėvassėdėjofotelyje, vakarienė nepaliesta, tik šiektiek gurkšnojoiš taurės vyno ir žiūrėjo į kosmosą.Kai jis pamatė įeinantįsūnų, jo veidas šiektiek pašviesėjoir jis apkabino jį, meiliai pasilenkęsprie jo ir siūlydamasDievo sveikinimą. Tada jis atidžiau pažvelgė į sūnų ir jo akysišsiplėtė iš siaubodėlištinusios, krauju pasruvusios akies. – Dėl Dievo meilės, manoberniuk, kas atsitiko?

Česterispradėjopasakoti tėvui apie minias turgavietėje, knibždėteknibždaper Emmericho Hanzos dienas, prekybininkųstumdymąsiir šauksmusbei savo nelaimęsu sija. „Taip, bet kodėl tu nenuėjaitiesiai pas mūsųdraugąMarkusą, jis galėjo tave sujungti!“– sušukotėvas.Česterisnutilo, susigėdo,tada sumurmėjo. „O, aš neįvertinaužaizdosir maniau, kad mūsų tarnaitėgali pasirūpintimanimi savo buitinėmispriemonėmis.“„Tada ji turėtų taipadaryti dabar!“– tarėsusierzinęstėvasir paskambino jai. Eva taip pat greitai pasirodė ir sušuko,pamačiusi taip įskaudintą savomylimąberniuką,savo Česterį,kurį ji užauginoir mylėjokaip savo sūnų pomotinos mirties ir vis dar mylėjobei lepino jįtaip, lyg jis būtų dar mažas. vaikas su raudonai šviesiagarbanota plaukų šluota. Ji nematė aukšto19 metųjaunuolio, kuris geresniais laikais būtų buvęsjo tėvodešiniojiranka, turtingo vilnos pirklio van s'Heeren von Emmerichpaveldėtojas. Vienintelis dalykas, kuris bėgantmetams nepasikeitė,buvo mažasapgamas dešinėjepo burnos kampučiu.

Česterispatraukė taburetęprietėvošonoir, paėmęsjo ranką,paglostė.Jis nusišypsojo,žiovojoir pradėjosnūduriuoti.Jis dar kelis kartus atsimerkė, tada užsimerkė vokai,atsipalaidavo jo bruožai ir jis giliai užmigo.Česteristyliai atitraukė rankąnuotėvoir mąsliaipažvelgė į priekį. Jo mintys vėlgrįžoprie pokalbių suelegantiškuvyru, kuris gyrėsivos aprašyta,bet svarbia korta.

Česterisnusprendėtrauktisįsavomiegamąsiaspatalpas ir atidžiauapžiūrėti maišelį. Jis tyliai atsikėlė, paprašė Evospavalgyti vakarienę ir pažadėjo po trumpo laiko sugrįžtiprižiūrėti tėvo miego. Savo kambaryje jis sėdėjo ant lovoskrašto ir pajuto šį keistą maišelį.Viduje jis buvo išklotasplonu šilkuir atrodė sudarytasišdviejųsluoksnių. Tačiau niekur, nei viduje, nei išorėje, jis nematėbūdo patekti į tarpą tarp dviejų sluoksnių jų nepažeidžiant.Nusivylęs jis atsisakė tyrimų ir paslėpė krepšį slaptamesavo spintos skyriuje. Jis grįžoį kambarį,kuriame miegojo jo tėvas,o ašatsisėdau į fotelį priešaisjį.Kai Eva atliko anksčiau jai skirtą užduotį,ji nuėjopas Česterįir ėmė valyti jo žaizdą.

3 skyrius

Marijanuskubėjo į nedidelįbutą,kurį dalijosi su sergančia mama, su krepšiu nešvarių skalbinių.Tėvas ir brolis dvejus metus plaukė turtingopirklio sraigteliu*, tėvas–vairininku, brolis – kajutės berniuku. Nuo to laiko jie daugiauapie juos nieko negirdėjo.Dabar visa mažonamų ūkio naštagulėjoant jos pečių.

Marijabuvo darbinga ir, nepaisant visko, kupina gyvenimo džiaugsmo,mėgstamavisų apylinkių namų šeimininkių, kurių skalbinius ji skalbdavoir su kuriomis mėgdavopabendrauti. Visųpirma,šaliaesanti tarnaitėEvabuvo jos gera draugė,o Česteris,kai jis, būdamasketveriųmetų, atsikraustė į vietovę,rado nuožmiąir bebaimę gynėją savomažajamekaimyne, trejais metais už jį vyresniame. Jai nerūpėjo, kad darneištekėjusi, ji mėgavosi laisve ir apsisprendimu. Tačiau buvokaimynė, kuri į ją žvilgtelėjo,nes jos vyras kartą išdrįso,pamačiusMariją,spragtelėtilūpomisir pasakyti: „Ei,elnias!

Jiniekada jam to neatleido ir nuo to laiko buvo dar labiau nuodingasavo vyrui nei paprastai. Taigi jąišlepino bevaikėskančios,dėlkurių jitapo bedieviškostarnaitės.Merėnieko apie tai nežinojoir buvo tokia pat draugiškasu ja kaip ir su visais kitais, o tai dar labiau supykdė visadapiktadarią Trudą.

TačiauMariją sužlugdėjos santykiai su savo prosenele Ulanth Dammartz, apie kurį ji mažaižinojo arba nieko nežinojo, nes tėvaisąmoningaislėpė nuo jos šią istoriją.

Ulanthapie 1500 m. gyveno savo gimtajame mieste kaip gerbiamos Emmerichųšeimosdukra, tačiau1506 m. ją teisia už raganavimą ir įkalino Dinslakeno pilyjekunigaikščioJohanneso fon Kleve.

Dėlnelaimingos meilės Ulantą pateko į gilią melancholiją ir jiieškojo paguodos bei Dievo pagalbos Šv.Brigitos vienuolyne Marienborne. Kitos jaunos vienuolėsir naujokėsatrodėtokios kupinos užuojautos, kad ir jos ėmė keistai jaustis irelgtis. Gandai labai greitai pasklido tarp žmoniųirvis garsėjoraginimai apkaltinti Ulantąragana.Galiausiai 1516 m., likus 41 metams iki Hanzos dienųEmmeriche, ji buvo teisiama, o jos sumišimasir kankinimai paskatino Ulantąatlikti visišką „išpažintį“.Taip, ji buvo santykiavusi su velniu, taip, jis davė jai vaisių irpaprašė atiduotišįvaisių kitomsvienuolėms,kad jos taip pat būtų pavaldžiosvelniui ir jųkeistas elgesys buvo susijęssu šiuomeilėsromanu. nurodėjam. Buvo keista ir neaišku, kaip istorija tęsėsi. Vieni teigė,kad ji mirė Dinslakene po šešerių metų kalėjimo, kiti tvirtino,kad šeima ją išpirko į laisvę ir išvežė į slaptą vietą.

Jiišgirdošiuos gandus, kurie buvo labai laukiami pavydiajai Trudei,apsilankius giminaičiuiišKlevės,ir buvo beprotiškaipasiryžusi šia istorija sunaikinti Mariją. Tuo metu, kai vykoEmmericho Hanzos dienos, aplink Emmerichą ir Vokietijoje vis dardegino raganos. Žmonesvis dar buvo lengva paveikti, jie vis dar tikėjopačiaisdrąsiausiaisgandais ir tai, ko negalėjosuprasti, aiškinoraganavimu ir pikta akimi.

Merėpamažuprarado vienąar du klientus, kurie susigėdę mikčiojo paaiškinimus.Ji desperatiškaibandė paaiškinti tokį elgesį, nes nežinojo apie jokiuspraleidimus. Tačiau laikui bėgant jai buvo sunku išlaikyti linksmąšypseną. Ją pamažu kankino blogi sapnai, kuriuose vanduo, kurisatrodė taip toli, turėjo būti jos degančio kūnoišlaisvinimas.Ji nebegalėjo pakankamai remti mamos darbu, pamažuprarado spindinčiąasmenybę ir drąsą. Ir kai Eva – ką ji retkarčiaisdarydavo –aplankydavo ją pabendrauti, Marija pratrūko ir papasakojo draugeiapie didžiulį sielvartą.

Evaklausėsi jos istorijos su vis didesniu siaubu ir nežinojo, kąpasakyti.Ji apkabino savo draugą,tai viskas, apie ką šiuo metu galėjo pagalvoti. Tada ji pertraukėglėbįir tvirtai pasakė: "Chesteris turi žinoti, jis netiki tomisnesąmonėmisapie raganas, aštai žinau,nes žinojau,kad kai jis buvo jaunas ir mėgau klausytis istorijų, kuriasdariau." Tuo ji nuoširdžiaipabučiavo jai į skruostą ir grįžo namo. Tačiaunepaisant viso jaudulio dėlČesteriožaizdos,ji nespėjo jam papasakoti apie Merę. Be to, ji jautė, kad tądienąsužeistam Česteriui užtekosielvarto. Nepaisant glaudaus jųryšio,kitos jo paslaptys liko nuo jos paslėptos. Taigi ji nusprendėpalaukti kito ryto su savo žinute. Ji pažadinosavo šeimininką,kuris dar miegojo kėdėje, nusivedė į miegamąjį,užgesino žvakes, užgesino židinįir nuėjomiegoti. Tačiaupraėjo daug laiko, kol ji užmigo.

Kitąrytą ji paprašė Chesterio trumpam prisijungti prie jos virtuvėje,kol jo tėvasatsiras pusryčių.Nustebęs Česterisišklausėjosprašymą,nežinodamas apie jo lauksiančią naują katastrofą.

DrąsiojiEva savo pasakojime bandė išlikti rami ir tikroviška, tačiau kaijai viskas nusileido nuo krūtinės, ji apsipylė ašaromisir išnevilties nukrito ant virtuvės kėdės.Česteristyliai stovėjo priešaisją,tarsi negalėdamassuvokti siaubo to, ką ką tik išgirdo.Jam buvo aiškuviena: jiedu su Marija turėjopasišalinti,įvietą, kur galėtų kurį laiką pasislėpti, kur kol kas būtųsaugūs.Jie turėjorasti tėvui kokį norspatikimąpaaiškinimą,kuris neapkrautųjo nereikalingais rūpesčiais.Česterisneišėjoišvirtuvėsnepasakęs, kad nori tiesiai pas Merę, kad kuo greičiau su jasudarytų planą.

Jampasirodė, kad jo nepasitikėjimas Markusu buvo galbūt nepagrįstas,kad elegantiško džentelmenoapsilankymas pas jįbuvoatsitiktinumas ir nieko nereiškia.Pakeliui pas Marijąjisnusprendėneišmestišiospaguodžiančiosminties. Galbūtčia buvo pagalba, kurios jis žūtbūtieškojo.Kai jis pasibeldė į kaimynoduris, išpradžių nieko neatsitiko. Namuose buvo mirtinai tylu. Jis vėlpabeldė,šį kartą stipriau. Tada išgirdo lėtus,neryžtingusžingsnius.Priekinėsdurys šiektiek atsivėrėir kai Marija atpažino savo vaikiną Česterį, įleidojįir vėlgreitai uždarėpriekines duris. Česterisišskleidėrankas ir ji priėmė joapkabinimo paguodą.

4 skyrius

–skundėsiAgnė.Ji nusišluostė prakaitą nuo kaktos. Tiesą sakant, ji neturėjopagrindo skųstis.Mėsosverslas klestėjo,buvo aišku,kad Hanzos dienos Emmeriche įneš pakankamaipinigųį jų kasą, kad ji ir jos tėvasgalėtųtrumpam pamirštisavo rūpesčius.Bet tai buvo sunkus darbas ir ne tik ji, bet ir jos tėvas vis labiaugriebdavo ją abiem rankomis už nugaros ir dejuodamas atsisėdo.

TačiauAgnes mintys vis nukrypdavo nuo dabartinio verslo prie paslaptingoskortos. Dirbdama jai vėlir vėlkildavo viliojanti mintis viską patikėti tėvui ir aptarti su juo,ką darytiir ar šisatradimas yra pavojus, ar palaima.

Tačiaunesaugumas jąsustabdė.

Pagaliaudiena baigėsi,Agnes su tėvuišvalė stendą, neliko nė gabalomėsos,kasa buvo pripildyta taleriųir tėvas patenkintas žvelgė į šią įtemptądieną.

Pakeliuinamo Agnėnutilo. Ji svarstė ir svarstė, ar nereikėtų pasidalytisavo paslaptimi su savo tėvu,kuriam visada galėjo viską patikėti.Ji atidėjosavo sprendimą,kol jie kartu pavakarieniavo, ir nuslopino aimana, dėl kurios jostėvasgalėjosukelti įtarimų.

Kaijie grįžonamo, valgio ruošimaskartu ją atitraukė ir ji nusprendė palikti atsitiktinumui, ar noriparodyti tėvui kortelę, ar ne. Įtemptadiena jąišvargino,o tėtistaip pat patogiai įsitaisė fotelyje ir užsidegė pypkę,nes nepaisant savo skurdo nenorėjoapsieiti be šio naujo malonumo.

Agnėpalaukė, kol išsiaiškins,ir pasinėrėį apmąstymus. Tada ji lengviau atsiduso ir, kai tėvas meiliaipaklausė, ar ji tokia išsekusi nuo dienos, ji pratrūko.Ji ištraukėkortelę,pastūmėją linktėvoir papasakojo jam visą keistą istoriją nuopradžiosiki galo. Jos tėvas nublanko, kai pamatė antspaudąsu inicialais G.D. pamačiau.Jis greitai paslėpėjį po alaus bokalu ir nustebęspažvelgėį dukrą. „Tu turi tuoj pat dingti iš čia!“– sušukojis. „Gerai, kad persirengei berniuku, tai tave apsaugos“,– Agnėpažvelgė į jį susierzinusiužvilgsniu.

Kątai reiškė?O kur buvo pavojus? Bet atrodė,kad tėvasskubėjo.Jis metė pypkę anttuščioslėkštėsir leido brangiam turiniui nesurūkyti,atnešė kelioninįkrepšį irliepėAgnei susikrauti kuo daugiau senų kelnių ir marškinių, taip patporą batų. Tada jis paėmė neapsakomą odinį maišelį,įmetė į jį didelędalįtalerių iratidavėjai. „Paslėpsiu tavo kortelę čia, šiame bate, o rytoj auštantmažuHanneso, mano geriausio jaunystės draugo, laiveliu plauksite įHarderwijką.Po trijų valandų būsi ten. Jis vis dar man kai ką skolingas,kažkadaprieš metus išgelbėjaujam gyvybę, jis manęs neatsisakys. Ten jis tave nuveš pastavo mamos tetąAdelęsulaišku,kurį tuoj parašysiu. Galite parodyti jai tik kortelę, ji žinos,kaip su ja elgtis. Likite ten, kol pasibaigs Hanzos dienos.“Agnesbuvo per daug apsvaigęs,kad ištartųnet menkiausią protestožodį.Be žodžiųji pakluso tėvui, nors neįsivaizdavo, kur ją nuvesšispotencialiai pavojingas nuotykis.

Kolji krovėsi daiktus, tėvasatsisėdosvetainėje prie stalo, atnešė popieriaus,rašiklio,rašaloir pradėjorašytinekenksmingą laišką tetai Adelei. Jei šį laišką perskaitytųnesusijęs asmuo, jokiame sakinyje niekas nekiltų įtartinas. Nestik jis ir jo žmonos teta suprastų užkoduotą žinią, dėlkurios jiedu susitarėprieš daugelįmetų, jei kuriam nors giminaičiuiprireiktųsaugaus būsto tam tikrą laiką. Taigi jis parašė tetai, kuritikrai teisingai supras šį tekstą.

Agnėstėvasatsitiesė.Jam patiko, kad vietoj mėsininko peilio vėlgalėjonaudotis rašikliu ir su nostalgija prisiminė laikus, kai į savosąskaitųknygą įrašė pardavimusir pelną.

Irtėvas,ir dukra tąnaktį mažai miegojo. Ką atneš ateitis?Kas galėtųįtarti,kai staiga dingo jųdukra? O ar kas nors pastebėjo jos keistą virsmą berniuku? Galbūtų geriau,jei Agnėišeitųdabar,prieštai, kai vienas ar kitas užduos nepatogius klausimus. Jis tiesiogpasakytų, kad jo vaikas lankėsipas sergančiąprotetą Harderwijke,kad jos prižiūrėtų.Netrukus tikrai bus galima rasti berniuką, kuris padėtų jamstatyti mėsą.

Kaikitą dienąauštantAgnesėatsisėdoįHanos valtį susavo septyniais daiktais, ji aiškiaiišgirdopalengvėjimoatodūsįiš tėvo.

5 skyrius

Pavojuje,kuriame plūduriavo jos kaimynė Marija, ir sumišusių mylimojoČesterio, pasakojusio jai užuominasapie savo susitikimąsu keistu šeimininku, išgyvenimai, Eva tapo kovinga liūte. Jitrumpai paprašė Marijos ateiti pas juos ir tuoj pat grįžti supakvietimu pas Marijos motiną. Kvietime buvo nurodyta, kad Marijosmotina neribotą laiką svečiuosisHerr s'Heeren, nes Merėsmero vardu Marija ir Česteristurėjoatlikti svarbią,slaptąmisiją Harderwijke.Pakviestoji jautėsilabai pamaloninta, ji iš tikrųjų apsidžiaugė,kai pagalvojo, kad meras taip aukštai vertina jos dukters galimybes.

Dabarviskas turėjoįvykti labai greitai. Eva suabejojo, ar Chesterio mintis pirmampasimatyti su Markusu buvo gera, bet kadangi ji irgi neturėjogeresnio, ji verkdama paleido jį.

Česterispaėmėkrepšį iš slaptosslėptuvėsir nuėjopas Markusą,vyrą,kuris visada buvo jo tėvas.

Niūriųminčių kankinamas jis daugiau bėgo nei vaikščiojo iki vaistų.Asistentas atidarėjamduris ir nuvedėį Markus gydymo kambarį, kuris taip pat buvo laboratorija supaslaptingais tigliais ir kolbomis. Jis jį nuoširdžiaipriėmė,paprašė atsisėstiir jam nereikėjodaug pasakoti apie pagalbos, kurios išjoprašėChesteris,pobūdį.Taigi Chesteris dabar sėdėjopriešaismaždaug40-metįledomėlynumoakimis ir šviesia oda, kurio pilni, tamsiai šviesūs plaukai kritoį veidą,o įgudusiosrankos atrišoChesterio tvarstį ir jis atidžiau pažvelgė. prie akies iržaizdos.Randas per nosįbuvošiektiek paraudęsir Chesteris susimąstė,kokia proga jį gavo.

Bettada neįprastu šaltumu balse pasakė: „Kodėl susipykote sukilmingu ponu, kurio paprašiau susitikti su jumis turgaus aikštėje?Kodėlneatnešeiman jo dovanoto maišelio,kurio turinys man toks svarbus?“ Šoko paralyžiuotasChesteris tegalėjoburbėti,bet tada ištraukė maišelįir padavė gydytojui.

Jisatidarėjį ir pirštu apčiuopė tai, ką įtarė viduje. Jis nusivylėpamatęs, kad krepšystuščias.Jis susiraukė Česteris ir su apskaičiuojančiu šaltumu paklausė:„Čia kažko labai svarbaus trūksta, kodėl tu man to nepateiki?“Česterismikčiojopaaiškinimą. „Labaiatsiprašau,bet man buvo skirtas netinkamas laikas susitikti su Viešpačiuir ašpavėlavaupusvalandį, dėl to jis suprantamai įniršo, o jis taip garsiaišaukė antmanęs,kad aplinkiniai žiūrėjo į mus nustebę ir nepasitikėdami.Tai pastebėjęsdžentelmenasgreitai pastūmėmaišąpriemanęsir paliepė,kad tuoj pat išeičiauir atneščiau maišą jums. Kai įsidėjaumaišelįį kišenę,per vėlaisupratau, kad jis atsidarė ir tikriausiai pamečiau turinį.“Paskutiniaižodžiai buvo vos girdimi. Česterisišneviltiesnulenkėgalvą,nelabai žinodamas,užką daratsiprašyti.Keista, bet Markus iš pradžių atrodėpatenkintas šiuo paaiškinimu.Jis liepėjam atnešti užantspauduotąlaišką su adresu į Harderwijkir nuneštijį beiišpažiūrostuščiąmaišątenesančiamponui Röddernui.Galbūttai vis tiek gali būtinaudinga adresatui.

Chesterispalengvėjoir išvykonamo, pasiryžęspatikimai pristatyti ir laišką,ir krepšį.

6 skyrius

Grįžęsnamo jis pamatė, kad lagaminas ir Marija jau buvo salėje, opasiuntinys, pamatęs Česterį,nubėgopasakyti uždengtovežimėliovairuotojui, kad jo keliautojai dabar pasiruošę vežtiįHarderwijką.Atsisveikinimas su artimaisiais abiem buvo sunkus, tačiau jausmusnuslėpė irgreitai patraukėį nežinią.

Kelionėbuvo sunki, sėdynės sunkios, vidurdienio saulė negailestingaipliūptelėjoišdangaus,todėlChesteris ir Mary apsidžiaugė,kai automobilis pagaliau sustojo priešaisdidingus namus Harderwijke. Tai buvo adresas ant voko, iki šiolChesteris jįįsiminė.Tarnas atidarėabiem duris, nuvedė į savošeimininkobiblioteką ir paprašė patogiai įsitaisyti foteliuose. Jis paėmėbagažąir pažadėjo atneštiįsvečių kambarius, kur jiedu miegos.

Šeimininkasneskubėjo su savo sveikinimu. Nuo tada, kai rado maišelį sugeltona kortele ir raidėmisG.D. rastas antspaude savo tėvobibliotekoje, jis stengėsi vykdyti instrukcijas, kurias buvopridėjęs.Tačiaudabar, kai jaunuolis pametė kortelę, jis turėjo pasikliauti savoatmintimi.

Būtenttėvoverslo konkurentų vaikus jis, sūnus,turėjoišmestiišverslo.Jaunasis Herr von s'Heeren sūnusbuvo svarbesnis iš jųdviejų.Nereikšmingijaunosios tėvasir brolis dingo jūrose,tam turėjo laiko. Tačiau jaunuolis buvo vertingas prizas, nors būtųbuvęgeriau, jei jis būtų atvykęs su turtingo vilnos pirklio dukra.

Pobe galo ilgo laiko atsidarė durys ir įėjo namo šeimininkas. Jisbuvo ne kas kitas, o džentelmenas, sutiktas Emmericho turgausaikštėje. Česterisnublanko. Tačiausavo nuostabai jis su jais pasisveikino draugiškaiir pasakė,kaip jam malonu būti jų šeimininku. Jie buvo pavaišinti prabangiumaistu, o paskui parodyti svečių kambariams. Abu kambariai buvovienas šalia kitobetneturėjojungiamųjųdurų. Tačiaupo trumpo laiko Česterisir Merėpastebėjo,kad jų durys į koridorių buvoužrakintos.Tu buvai įstrigęs!Pamažusutemo, naktinis sargas apsisuko ir Česteris beviltiškai svarstėišeitį.Jis bandė atidaryti langą, jo nuostabai jam pavyko ir pažvelgėžemyn. Jis suplėšė paklodę,surišojuosteles, pritvirtino „virvę“prie lango kryžiausir nusileido. Pasiekęsdugną, jis susidūrė su naktiniu sargybiniu, kuris sugriebė užapykaklėsir sušuko:„Araš tave supratau, drauge?“Neretaipasitaikydavo vagys, tačiau tai buvo tikrai nelaimingas įvykisChesteriui, kaip ir jis. nesitikėk, kad atsitrenks į ką norsišVagių gildijos.Harderveijko meras buvo davęsįsakymą, kad jei kuris nors iš vagių dienąar naktį būtų sučiuptasnusikaltęs,jis turi būti nedelsiant nuvežtasįsavo namus, todėlvargšasČesterisbuvo surištasir atvestas pas lordą.Jo nuostabai, Chesteris parpuolė priešaisjįant kelių ir nenoriai maldavo jo išgelbėtisavo kelionėsdraugą,kuris buvo užrakintasir įkalintas svečių kambaryje su turtingu herru fon Röddernu,kai jo buvo paprašyta įteikti laišką irpaslaptingas krepšys,atrodė,kad abu buvo nepaprastai svarbūs jų turtingam šeimininkui.Jis, Chesteris, sugebėjopabėgtiišnelaisvės,bet, deja, bėgoprie pat naktinio sargo kojų. Apstulbęsmeras liepėjamatsistoti ir pažvelgėį jį atidžiau.Šlykštausveido bruožaijam buvo pažįstami,toli, toli praeityje žmogaus, su kuriuo jis praleido tokiasnuostabias atostogas King's Lynn mieste ir kurio likimo jis nežinojo,įvaizdis. skausmingiau suvokia vėlai. Pagaliau atradęsChesterio apgamą,jis paklausė jo vardo ir kilmės.Nepaisant savo nelaimingos padėties,jis įgijonepaaiškinamąpasitikėjimą keistu žmogumi ir užgniaužęssavo istoriją papasakojo visą savo istoriją, ne kartąpertraukdamassave ir maldavęsišgelbėtijo merginą Merę iš šešėlinioturtingo džentelmenorankų.Tuomet meras suprato, kad turi reikalų su savo vaikystėspažįstamosūnumi ir iškart įsakė savo policijos parankiniams atlikti kratą„garbingojo“ponoRöddernonamuose. Trupė buvogreita ir sėkminga:neilgai trukus ji grįžo su Marija, dar neatplėštu voku irkrepšiu. Tačiau kilnusis ponas kažkokiu nepaaiškinamu būdu jųpabėgo.Atrodė, kad tos nakties jaudulys dar nesibaigė. Nekantrus naktinissargas prieš merą atvedė naują kalinį. Tai buvo keistasjaunuolis, kuris tvirtino, kad jo prosenelė apalpo ir kad jisbeviltiškaiieškojai gydytojo vidury nakties svetimame mieste. Tačiaunaktinis sargas buvo įtarusir pasakė,kad mero nakties miegas visgi buvo sutrikęs,todėlįtariamojoneprireikė.Kai Agnes buvo atvežta,Marija ir Česterisnegalėjopatikėti, kokį pasikeitusį draugąjie pamatė.

Tačiauiki šioljie prarado bet kokįatsargumąir, sukritę vienas kitam į glėbį,paklausė Agnės,kas po velnių ją čia atnešė. Tačiau Agnė spoksojo į krepšį,kuris vis dar gulėjo ant stalo mero kambaryje, ir žvelgė įČesterį su netikėta ir neabejotina panika. Jis teisingaiinterpretavo jos išraiškąirpasakė:„Merasyra mūsųpusėje, mes jam viską prisipažinome!“Agnėlengviau atsiduso. Jai buvo sunku pasakyti, kaip rado kortelę suantspaudu, tačiau ji pasitikėjo savo draugais, taip pat pasakojoapie slaptos dėžutėsraktą,kurį jos prosenelė visadanešiojoant kaklo ant sidabrinėsgrandinėlės.Bet tada ji sušuko:„Mumsreikia gydytojos, mano vargšėAdelė,kaip jai seksis?“ – šyptelėjomeras. „Seneleijau padėjo, nepanikuokite, jai tik šiektiek svaigo galva!“– palengvėjoAgnes.

Kaipistorija tęsėsi, deja, galima nupasakoti tik užuominomis.

Suprosenelėssidabriniu raktu buvo galima atidaryti didesnędėžutę, kurioje puodinis raktas vedė į romėniškąpakeliamą-stumdomąspyną,kurios mechanikos dauguma viduramžiųžmoniųnebežinojo.Dvigubas maišo sluoksnis buvo perpjautas mero įsakymu, viduje buvopopierius, atskleidžiantisvienuolyno pavadinimą,kuriame turėjo būti atidaryta skrynia su tokia romėniškaspyna. Buvo dešimtmečiųsenumo dokumentai, rodantys, kad ne tik iš dviejųsąžiningųpirkliųbuvonesąžiningaiatimti jų daiktai.

Česteris,Agnesėir Marija neturėjo teisės niekam tiksliai pasakyti, kaip visa taiatsitiko. Deja, mes, skaitytojai, turime su tuo gyventi. Tačiaugalime pasidžiaugti laimingu trijų draugųgrįžimu namo ir tuo, kad vėlbuvo pagerbti ir gerbiami buvęturtingi ponai, prekiaujantys alumi ir vilnonėmismedžiagomis.

Ojūsnorėjotesužinoti,kas nutiko Marijos priešei,piktajai Trudei? Ji buvo nuteista vieną dienąantlaužoužšmeižtą,po kurios ji tapo labai tyli ir netgi maloni savo vyrui.

Epilogas

1980-iejibuvo svarbūsHanzos sąjungai,kuri niekada nebuvo oficialiai likviduota. Tais metais Zwolle miestebuvo įkurta „Naujoji Hanzos sąjunga“kaip„gyvenamoji ir kultūrinė miestų bendruomenė“,kurios tikslas –būti bendruomenėspartneryste, skatinančiatarpvalstybinę prekybą ir turizmą.

„NaujojiHanza“priimatik tuos miestus, kurie jau viduramžiaisbuvo Hanzos sąjungosdalis. Emmerichas am Reinas yra vienas išjų. Mūsų istorija, kurią čia papasakojome, yra bendro kultūrinioprojekto dalis.